Όσο ο Πρωθυπουργός θα ακολουθεί το ένστικτό του, όσο θα μιλά στους Έλληνες με την ΨΥΧΗ του, θα κερδίζει μάχες για την Ελλάδα, για τους συμπολίτες του.
Η πρόσφατη πολιτική ιστορία, αυτή των τελευταίων ετών, από το 2009 και μετά, ουσιαστικά από την 29η Νοεμβρίου του ’09, όπου ο Σαμαράς κέρδισε κατά κράτος τις σκοτεινές δυνάμεις του χθες, της παρακμής και της σήψης και αφού είχε προηγηθεί μια οδυνηρή ήττα για την παράταξη από τον ολετήρα της χώρας μας, Γιώργο Παπανδρέου, με το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν», άλλαξε ο πολιτικός κανονισμός όπως τον ξέραμε.
Οι βαρόνοι και οι μαρκησίες πήγαν οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο με το μαύρο βιβλίο της ιστορίας, σηματοδοτώντας τον κύκλο της μεταπολίτευσης που έκλεισε οριστικά για αυτούς και τις συνήθειές τους.
Οι “πατερούληδες” της χώρας άρχισαν να αποδυναμώνονται, να χάνουν τις εξουσίες τους και τη δύναμη τους, ένιωσαν -τα τελευταία δυο χρόνια- να αδειάζει το αίμα τους, όταν κατάλαβαν ότι δεν έχουν βέλη στη φαρέτρα ώστε να ελέγξουν τη νέα ηγεσία της χώρας. Όχι ότι παράτησαν τα όπλα, απεναντίας έχουν ρίξει στην πιάτσα ότι έχουν και δεν έχουν. Ο στόχος ένας και μοναδικός να ξεμπλέξουν με το κακό τους σπυρί. Να γλυτώσουν απ το Σαμαρά.
Η νέα μεταπολίτευση που ξεκίνησε εκείνο το βράδυ, με τη γενναία και μαζική συμμετοχή των Ελλήνων, με ανοιχτές διαδικασίες από το λαό για το λαό, έμελε να δρομολογήσει και την αρχή του τέλους της μιζέριας, του κατήφορου και της δίνης στην οποία είχαμε ήδη περιέλθει.
Σήμερα μετά από 6 χρόνια, με πόνο, θυμό, οργή αλλά και ένα σωρό άλλα αρνητικά (που βέβαια επιβάλλετε να προσπαθήσουμε, όλα τα αρνητικά μας συναισθήματα, να τα κάνουμε δημιουργική δύναμη για την πατρίδα) που μας άφησαν χαρακιές απ’ τη δομική κρίση, η Ελλάδα βρίσκεται σιγά-σιγά πάλι στα πόδια της όρθια.
Η κατρακύλα φρενάρει, το κλίμα έχει αρχίσει να σταθεροποιείται, η ψυχολογία στην αγορά, αργά αλλά σταθερά δείχνει να αλλάζει.
Έχοντας πετύχει ένα θαύμα, με τις θυσίες των Ελλήνων, την πίστη και το πείσμα κάποιων λίγων κλεισμένων σε ένα καμαράκι που κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπορούν αν γίνουν.
Είναι ευτυχής συγκυρία που το τιμόνι της χώρας, την χειρότερη περίοδο που έχει ζήσει ο λαός μας, το κρατά ο Σαμαράς και όχι κάποιος άλλος.
Σκιάζομαι και μόνο στη σκέψη, για το τι θα συνέβαινε σε όλους μας, σε μια διαφορετική περίπτωση.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μόνο αυτός ο πεισματάρης τύπος, μπορεί να βγάλει το καράβι απ την ξέρα.
Και θα το βγάλει, είτε το θέλουν, είτε όχι, θα το φέρει πάλι στο λιμάνι.
Με το καλό –για τους καλούς- ή με το κακό –για τους κακούς-.
Όταν όλοι μας θεωρούσαν τελειωμένους, όταν κάποιοι εκτός Ελλάδας και κάποιοι εντός Ελλάδας απεργάζονταν σχέδια ολοκληρωτικής καταστροφής για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αυτός ο πεισματάρης τύπος έβαλε το κεφάλι κάτω, έκλεισε τα αυτιά σε όλες τις σειρήνες και έκανε το ακατόρθωτο. Διέψευσε όλες τις Κασσάνδρες. Και το πετυχαίνει με πείσμα, πίστη, όραμα και πολύ-πολύ δουλειά.
Με αξιοπρέπεια και φιλότιμο.
Δυο λέξεις που βρίσκονται πολύ ψηλά στον αξιακό του κώδικα. Με το φιλότιμο να έχει τη μοναδικότητα να ακούγεται μόνο στην ελληνική γλώσσα.
Αυτή τη λέξη δε αξιολόγησαν ποτέ σωστά όλοι όσοι μας ήθελαν με σκυμμένο κεφάλι. Δεν ήξεραν πόσο υψηλή αξία έχει και τη δύναμη –εσωτερική- μπορεί να δώσει σε έναν Έλληνα που δεν αντέχει την ταπείνωση.
Τα δυόμισι τελευταία χρόνια ο Σαμαράς γονάτιζε μόνο για πάρει φόρα και να σηκώσει πιο ψηλά τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Πριν τις εθνικές εκλογές του 2012 ζήτησε απ όλους, λέγοντας μας: «δώστε μου τη δύναμη ενός Έθνους για να κερδίσουμε τη μάχη της πατρίδας» και οι Έλληνες τον αγνοήσαμε.
Λίγους μήνες αργότερα με περίσσιο πείσμα μας έλεγε: «πρωτοπόρος είναι εκείνος που στέκεται όρθιος όταν οι άλλοι λυγίζουν» γιατί έβλεπε μπροστά.
Πριν ένα περίπου χρόνο, ξέροντας ότι είναι στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι, μας είπε: «αυτή τη στιγμή, υπέρτατη ιδεολογία είναι η σωτηρία της πατρίδας».
Λίγο καιρό πριν, σε μια αληθινά ιστορική ομιλία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, παίρνειστις πλάτεςτουτην πρωτοβουλίατωνκινήσεωνγιατιςθεσμικέςαλλαγές πουχρειάζεταιηχώραγιανα πάειμπροστά και λέει:
“ΓιααυτήντηΝέαΕλλάδαδεν πρόκειταινακάνω πίσωδεν πρόκειταινασυμβιβαστώ.
ΣαςκαλώναμουδώσετετηνεντολήναδημιουργήσουμετηΝέαΕλλάδα.
ΖητώναδώσετεστηνΠαράταξήμαςτηδύναμηνα πάμετηνΕλλάδα πιοψηλά, πιομακριά”.
Αυτός ο Σαμαράς, έτρεξε παντού, μίλησε με τους πάντες.
Με ηγέτες, opinion makers, τραπεζίτες, επενδυτές, τους πάντες.
Συναντούσε ακόμη και δευτερότριτα στελέχη μεγάλων οργανισμών ή εταιρειών (οι οποίοι δεν είχαν ξαναμιλήσει ποτέ στη ζωή τους με Πρωθυπουργό χώρας και έμεναν παγωτό που τον έβλεπαν απέναντί τους) που μπορούσαν να παίξουν έναν κάποιο ρόλο στην υπόθεση της βελτίωσης της εικόνας της χώρας και της εξόδου της από την οικονομική κρίση.
Παρ’ όλα αυτά το έκανε, δίχως κομπασμό, δίχως έπαρση, αλλά με ταπεινότητα, με υπομονή, με αξιοπρέπεια για αυτό που εκπροσωπεί και πίστη ότι θα τα καταφέρει.
Είδε, άκουσε, πικράθηκε, χλευάστηκε (κάποιες φορές στην αρχή), αλλά κάτω δεν το έβαλε.
Μόνος με μερικούς συνεργάτες και φίλους, σήκωνε το σταυρό της Ελλάδας.
Το αποτέλεσμα το βιώνουμε όλοι.
Η πατρίδα άντεξε, οι πολίτες με παροιμιώδη υπομονή άντεξαν την λαίλαπα που πια πέρασε και πλέον ατενίζουμε το φως στο βάθος του τούνελ.
Κοιτάζουμε την επόμενη μέρα με πίστη και ελπίδα.
Η ψυχολογία αλλάζει.
Η ψυχολογία που είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας, τείνει να έχει πια θετικό πρόσημο.
Ο Σαμαράς τα κατάφερε και συνεχίζει αδιάκοπα να πασχίζει να βάλει τα πιο γερά θεμέλια για την πατρίδα και τις γενιές που ακολουθούν. Τώρα το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια πιθανή αποσταθεροποίηση, μια ακυβερνησία που θα μας γυρίσει πολύ πιο πίσω απ’ όπου είμαστε στην αρχή της κρίσης.
Άκουσε το χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας και αφουγκραζόταν τους πάντες και τα πάντα, από το πιο μικρό μέχρι το μεγαλύτερο, από τον πιο ασήμαντο μέχρι τον πιο σημαντικό, έπαιρνε και παίρνει τις αποφάσεις του, χαράζει τη στρατηγική του, ακολουθώντας το ένστικτό του.
Το ένστικτο που τον οδήγησε μέχρι εδώ.
Κι ας γκρινιάξαμε εμείς άπειρες φορές για το ένα ή το άλλο που θεωρούσαμε ότι δεν είναι στο σωστό δρόμο ή που θα θέλαμε να είναι ή να γίνει αλλιώς.
Εκείνος το άκουσε, το έλαβε -όπως πάντα άλλωστε- υπ’ όψη του.
Δίχως σχόλια, άλλα πάντα ακούγοντας.
Το ένστικτο αυτό τον έφερε πίσω από τα πέτρινα χρόνια της μοναξιάς, τον έφερε πίσω να οδηγήσει την Ελλάδα του, με την μοναξιά του Ηγέτη να τον συνοδεύει, που πρέπει με σιδερένια υπομονή και πειθαρχία να οδηγήσει το λαό του στο ξέφωτο, στην ευημερία.
Στην ευημερία τη σίγουρη, τη σταθερή, όχι την πρόσκαιρη, τη σαθρή, την ψεύτικη.
Ο ίδιος σκλήρυνε, σκλήρυνε πολύ. Πιο πολύ με τον εαυτό του.
Ξέρει καλά μέσα του ότι δεν έχει την πολυτέλεια των συναισθηματισμών.
Όσο κι αν δεν πιστεύω στις ρήσεις τύπου: «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω τον τόπο», πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ δύσκολη η συμβίωση μεταξύ του θέλω και του πρέπει.
Φτάνουν ώρες που αδιαφορεί και για τις βασικές ακόμη-ακόμη ανθρώπινες ανάγκες, πηγαίνει στα όρια του, τα ξεπερνά και απαιτεί το ίδιο απ τους ανθρώπους του.
«Βοηθήστε τους συμπολίτες μας όπου μπορείτε, κάντε τη ζωή τους πιο εύκολη όσο μπορείτε, τα παιδιά, τα νέα παιδιά…», ακούγεται να λέει συνέχεια.
Ξέρει καλά ότι η κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όρια της. Ότι εκεί έξω έχει τρέξει «αίμα» δικών του ανθρώπων, του λαού του.
Είναι μεγάλη η ευθύνη και ακόμη πιο μεγάλη είναι η αλήθεια ότι αυτός ο λαός, όλο αυτό το διάστημα έχει επιδείξει αξιομνημόνευτη υπομονή, εγκράτεια, σοβαρότητα.
Ο Σαμαράς αυτό το βλέπει, το νιώθει, το βιώνει καθημερινά στο πετσί του. Και είναι εκείνες οι στιγμές, οι δικές του ανθρώπινες στιγμές, που πεισμώνει πιο πολύ, που θέλει πιο ψηλά και πιο πολύ Ελλάδα παντού.
Δε βλέπει τίποτα άλλο, τίποτα λιγότερο απ την επιτυχία της χώρας, να γυρίσει σελίδα, να αφήσει πίσω της τα πέτρινα χρόνια.
Ξέρει καλά ότι είναι μια διαρκής προσπάθεια, ένα power game για πολύ δυνατούς, ένας δρόμος αντοχής και όχι σπριντ. Γνωρίζει καλύτερα απ τον καθένα ότι χρειάζεται τη στρατηγική του μακρύ δρόμου, για να μπορέσουμε να τερματίσουμε όρθιοι.
Δεν έταξε ποτέ σε κανέναν τίποτα. Είπε όχι σε φρούδες ελπίδες. Αν δεν είναι απόλυτα σίγουρος ότι το βήμα θα είναι σταθερό, παρά τα υψηλά ρίσκα που πρέπει να πάρει, περιμένει.
Δεν παίρνει τα μάτια του απ το στόχο ούτε δευτερόλεπτο.
Είναι η ώρα της αλήθειας μας. Της αλήθειας του λαού μας.
Τώρα που βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο, τώρα που είμαστε στην καμπή που θα βγάλει στο ξέφωτο. Η προσπάθεια γίνεται με πολύ μεγάλη σοβαρότητα και πίστη στον τόπο, στις αξίες του και τους ανθρώπους του.
Λάθη γίνονται και θα γίνονται. Λάθη δεν κάνει αυτός που δεν κάνει τίποτα.
Από εμάς χρειάζεται πίστη και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που κάνει πράξη την πίστη στην Ελλάδα, με προσωπικό κόστος και παράδειγμα καθημερινά.
Τώρα είναι που πρέπει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, για να μη μας γυρίσει η ιστορία την πλάτη.
Όσο ο Πρωθυπουργός θα ακολουθεί το ένστικτό του, όσο θα μιλά στους Έλληνες με την ΨΥΧΗ του, θα κερδίζει μάχες για την Ελλάδα, για τους συμπολίτες του.
Τώρα είναι η ώρα του Ηγέτη, τώρα περισσότερο από ποτέ, που οι πολίτες χρειάζονται δίπλα τους τον μπροστάρη τους. Να δουν και να νιώσουν πως είναι εκεί και πασχίζει για την καθημερινότητα του καθενός πολίτη. Να πάρουν δύναμη, να αντλήσει κι αυτός. Ο ηγέτης που έχει μαζί του τους πολίτες του, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ποτέ!
Δώστε στο λαό τον Ηγέτη του!
Wolf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου