Του
Χριστόφορου Μίχου*.
Η κοινωνία
εξελίσσεται, ενώ η πραγματικότητα ξεπερνά τα πολιτικά κόμματα που
οπισθοδρομούν, χάνοντας διαρκώς τον βηματισμό και τον ρόλο τους.
Αυτό
επιτάσσει την ανάγκη αλλαγής των κανόνων στα κόμματα που παράγουν την πολιτική
και πολιτικούς, πριν ξεπεραστούν εντελώς από την πολιτική πραγματικότητα, που
δείχνουν στο σύνολο τους σχεδόν να την αγνοούν.
Είναι άλλωστε η μόνιμη απαίτηση των πολιτών, αν λάβουμε υπόψη και το μήνυμα που έστειλαν στις τελευταίες εκλογές, ένα είναι βέβαιο, πως αν τα κόμματα εξακολουθήσουν να κάνουν τα όποια μηνύματα “γαργάρα”, την επόμενη φορά οι πολίτες θα προχωρήσουν σε πολύ δυνατά πολιτικά χαστούκια.
Όχι μόνο το κυβερνών, αλλά όλα τα κόμματα θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τους κανόνες εσωτερικής λειτουργίας, γιατί αυτά παράγουν πολιτική και πολιτικούς ( Γεν. Γραμματείς, περιφερειάρχες, τομεάρχες , βουλευτές , υπουργούς κ.α.)
θα σταθώ (με το θάρρος της γνώμης μου), στην επιλογή υποψηφίων βουλευτών, όπου επιβάλλεται να αφήνουν χώρο σε νέα πρόσωπα με κριτήριο την αξιοσύνη και τις κοινωνικές αξίες που κουβαλά ο καθένας, πράγμα που κάθε πολιτικός φορέας διαλαλεί δεξιά και αριστερά, χωρίς κανείς να το κάνει πράξη.
Τα νέα πρόσωπα βέβαια, δεν αρκεί μόνο να είναι νέοι στην πολιτική και δεν είναι κριτήριο να έχουν ανδρωθεί πολιτικά προσφέροντας κομματικές υπηρεσίες (πειθήνιοι χειροκροτητές, αφισοκολλητές κλπ), αυτό δεν τους αναγάγει αυτόματα σε άξιους υποψήφιους βουλευτές και στη συνέχεια (ίσως) εκπροσώπους μιας περιφέρειας.
Η απαίτηση πλέον της κοινωνίας, είναι να επιλέξει μέσα από εντίμους πολίτες ανθρώπους εργατικούς, επιτυχημένους στον τομέα τους, με ήθος στη μάχη της καθημερινότητας και με δείγματα γραφής σε κοινωνικά ζητήματα που τόσο είχε και έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Παραθέτω μια δική μου σκέψη δημόσια, με την ελπίδα να διϋλυθεί από καλύτερα μυαλά, ώστε να βελτιωθεί και κάποτε να φτάσει στην εφαρμογή.
Πολύ πιθανός είναι και ο χλευασμός της σκέψης μου, πρώτα από όσους θίγει, δλδ κομματοκρατούντες και από τους εν ενεργεία βουλευτές, αφού η αποδοχή και εφαρμογή μιας τέτοιας σκέψης-πρότασης, ασφαλώς τσαλακώνει την πολιτική τους νιρβάνα.
Ακόμη ίσως, κι απ’ όσους εθελοτυφλούν ή δεν βλέπουν παραπέρα.
Όσοι δηλαδή βολεύονται στην πεπατημένη, που δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχουν νέες διαδρομές και ασφαλώς δεν τολμούν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο.
Όλα αυτά τα πολιτικά ζόμπι, που έχουν ξεπεραστεί από την πολιτική πραγματικότητα, παραμένουν στα παλαιοκομματικά υπόγεια βολεμένοι τυφλοπόντικες, χωρίς να θέλουν ή να μη μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα, κάτι σαν τους ανθρώπους του σπηλαίου στον μύθο του Πλάτωνα.
Είναι άλλωστε η μόνιμη απαίτηση των πολιτών, αν λάβουμε υπόψη και το μήνυμα που έστειλαν στις τελευταίες εκλογές, ένα είναι βέβαιο, πως αν τα κόμματα εξακολουθήσουν να κάνουν τα όποια μηνύματα “γαργάρα”, την επόμενη φορά οι πολίτες θα προχωρήσουν σε πολύ δυνατά πολιτικά χαστούκια.
Όχι μόνο το κυβερνών, αλλά όλα τα κόμματα θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τους κανόνες εσωτερικής λειτουργίας, γιατί αυτά παράγουν πολιτική και πολιτικούς ( Γεν. Γραμματείς, περιφερειάρχες, τομεάρχες , βουλευτές , υπουργούς κ.α.)
θα σταθώ (με το θάρρος της γνώμης μου), στην επιλογή υποψηφίων βουλευτών, όπου επιβάλλεται να αφήνουν χώρο σε νέα πρόσωπα με κριτήριο την αξιοσύνη και τις κοινωνικές αξίες που κουβαλά ο καθένας, πράγμα που κάθε πολιτικός φορέας διαλαλεί δεξιά και αριστερά, χωρίς κανείς να το κάνει πράξη.
Τα νέα πρόσωπα βέβαια, δεν αρκεί μόνο να είναι νέοι στην πολιτική και δεν είναι κριτήριο να έχουν ανδρωθεί πολιτικά προσφέροντας κομματικές υπηρεσίες (πειθήνιοι χειροκροτητές, αφισοκολλητές κλπ), αυτό δεν τους αναγάγει αυτόματα σε άξιους υποψήφιους βουλευτές και στη συνέχεια (ίσως) εκπροσώπους μιας περιφέρειας.
Η απαίτηση πλέον της κοινωνίας, είναι να επιλέξει μέσα από εντίμους πολίτες ανθρώπους εργατικούς, επιτυχημένους στον τομέα τους, με ήθος στη μάχη της καθημερινότητας και με δείγματα γραφής σε κοινωνικά ζητήματα που τόσο είχε και έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Παραθέτω μια δική μου σκέψη δημόσια, με την ελπίδα να διϋλυθεί από καλύτερα μυαλά, ώστε να βελτιωθεί και κάποτε να φτάσει στην εφαρμογή.
Πολύ πιθανός είναι και ο χλευασμός της σκέψης μου, πρώτα από όσους θίγει, δλδ κομματοκρατούντες και από τους εν ενεργεία βουλευτές, αφού η αποδοχή και εφαρμογή μιας τέτοιας σκέψης-πρότασης, ασφαλώς τσαλακώνει την πολιτική τους νιρβάνα.
Ακόμη ίσως, κι απ’ όσους εθελοτυφλούν ή δεν βλέπουν παραπέρα.
Όσοι δηλαδή βολεύονται στην πεπατημένη, που δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχουν νέες διαδρομές και ασφαλώς δεν τολμούν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο.
Όλα αυτά τα πολιτικά ζόμπι, που έχουν ξεπεραστεί από την πολιτική πραγματικότητα, παραμένουν στα παλαιοκομματικά υπόγεια βολεμένοι τυφλοπόντικες, χωρίς να θέλουν ή να μη μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα, κάτι σαν τους ανθρώπους του σπηλαίου στον μύθο του Πλάτωνα.
Με αφορμή
λοιπόν τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τον περιορισμό σε δύο έτη της
θητείας του πρωθυπουργού αλλά και των βουλευτών, κάνω τη σκέψη πως θα ήταν
σκόπιμο να επιμηκυνθεί έτι περισσότερο το εγχείρημα, σε ότι αφορά τους
βουλευτές.
Σήμερα τα κόμματα, στην ουσία επιβάλουν τους υποψήφιους βουλευτές σε κάθε εκλογική περιφέρεια και οι ψηφοφόροι επιλέγουν αναγκαστικά, υποψηφίους του κομματικού σωλήνα ή από τους εντεταλμένους αν θέλετε.
Οι εν ενεργεία βουλευτές δε, δεν περνούν από καμία αξιολόγηση.
Αυτοδίκαια είναι ξανά και ξανά υποψήφιοι, όσο άχρηστοι και αν ήταν κάποιοι στη θητεία τους.
Παράλληλα, με τις διασυνδέσεις που αποκτούν στον κομματικό μηχανισμό κατά την κοινοβουλευτική τους θητεία (σπορ στο οποίο επιδίδονται από την πρώτη μέρα της εκλογής τους), φροντίζουν να προωθούν στην περιφέρειά τους ως “νέες υποψηφιότητες” υποψηφίους …συμπληρώματα, με “προσόντα” την μετριότητα και τη χαμηλή διεισδυτικότητα στην κοινωνία, ώστε να μην αποτελούν κίνδυνο για τους ίδιους.
Με αυτόν τον τρόπο που είναι απόρροια μηχανισμών, κερδίζουν ξανά και ξανά, παίζοντας οι ίδιοι πολιτικό πόκερ σε καρέ τυφλών.
Η πρότασή μου είναι τα κόμματα, να επιτρέπουν για δεύτερη φορά υποψηφιότητα μόνο στο 50% των βουλευτών τους, οι υπόλοιποι δεν είναι κακό να επιστρέφουν στη δουλειά τους.
Η Βουλή δεν είναι χώρος επαγγελματικής αποκατάστασης και δεν επιτρέπεται σε κανένα να βιοπορίζεται με χρήματα που άλλοι παράγουν.
Άλλωστε, κανείς δεν δικαιούται να έχει στην τσέπη του χρήματα που δεν έχει κερδίσει με τον δικό του κόπο και αξία!
Για την ανάδειξη του 50% που θα έχει δικαίωμα να θέσει δεύτερη φορά υποψηφιότητα, εξυπακούεται πως θα ακολουθείται διαδικασία αυστηρής και διάφανης αξιολόγησης.
Αξιολόγηση του κοινοβουλευτικού τους έργου με παραμέτρους όπως οι παρουσίες στη βουλή, προτάσεις, αναφορές, η γενικότερη συμπεριφορά, το όλο έργο τους και σε κάθε περίπτωση (ακόμη και για τους άριστους), έως δυο οι κοινοβουλευτικές θητείες, όπως ήδη το προωθεί ο Πρωθυπουργός.
Ακόμη, οι πολίτες κάθε εκλογικής περιφέρειας, με ηλεκτρονική ψηφοφορία (η τεχνολογία επιτρέπει την απόλυτη αξιοπιστια σε ψηφοφορίες του είδους), να προτείνουν το 50% του αριθμού των υποψηφίων βουλευτών και το υπόλοιπο 50% να είναι η επιλογή των κομμάτων.
Θέλω να πιστεύω, ότι πολύ σύντομα η πολιτική θα υπηρετείται από πραγματικούς λειτουργούς, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα “πλασαρίσματος” μετριοτήτων για τα συμφέροντα ορισμένων, με τη δημιουργία μηχανισμών διαδοχής με γονικές παροχές, δαχτυλίδια και άλλα συναφή τεχνάσματα.
Μ΄ αυτόν τον τρόπο εξυγιαίνεται η λειτουργία των κομμάτων και των ατόμων, αφού οι πολίτες προτάσσουν και προάγουν τις υγιέστερες δυνάμεις, σε όφελος της κοινωνίας.
Σήμερα, αν αποτύχουμε ως δήμαρχοι, πάμε για βουλευτές, αν αποτύχουμε ως βουλευτές, μας διορίζουν (άσχετους) διευθυντές, αποτέλεσμα η μηχανή του κράτους να μη συγχρονίζει και να μη λειτουργεί υπέρ του πολίτη.
Σήμερα τα κόμματα, στην ουσία επιβάλουν τους υποψήφιους βουλευτές σε κάθε εκλογική περιφέρεια και οι ψηφοφόροι επιλέγουν αναγκαστικά, υποψηφίους του κομματικού σωλήνα ή από τους εντεταλμένους αν θέλετε.
Οι εν ενεργεία βουλευτές δε, δεν περνούν από καμία αξιολόγηση.
Αυτοδίκαια είναι ξανά και ξανά υποψήφιοι, όσο άχρηστοι και αν ήταν κάποιοι στη θητεία τους.
Παράλληλα, με τις διασυνδέσεις που αποκτούν στον κομματικό μηχανισμό κατά την κοινοβουλευτική τους θητεία (σπορ στο οποίο επιδίδονται από την πρώτη μέρα της εκλογής τους), φροντίζουν να προωθούν στην περιφέρειά τους ως “νέες υποψηφιότητες” υποψηφίους …συμπληρώματα, με “προσόντα” την μετριότητα και τη χαμηλή διεισδυτικότητα στην κοινωνία, ώστε να μην αποτελούν κίνδυνο για τους ίδιους.
Με αυτόν τον τρόπο που είναι απόρροια μηχανισμών, κερδίζουν ξανά και ξανά, παίζοντας οι ίδιοι πολιτικό πόκερ σε καρέ τυφλών.
Η πρότασή μου είναι τα κόμματα, να επιτρέπουν για δεύτερη φορά υποψηφιότητα μόνο στο 50% των βουλευτών τους, οι υπόλοιποι δεν είναι κακό να επιστρέφουν στη δουλειά τους.
Η Βουλή δεν είναι χώρος επαγγελματικής αποκατάστασης και δεν επιτρέπεται σε κανένα να βιοπορίζεται με χρήματα που άλλοι παράγουν.
Άλλωστε, κανείς δεν δικαιούται να έχει στην τσέπη του χρήματα που δεν έχει κερδίσει με τον δικό του κόπο και αξία!
Για την ανάδειξη του 50% που θα έχει δικαίωμα να θέσει δεύτερη φορά υποψηφιότητα, εξυπακούεται πως θα ακολουθείται διαδικασία αυστηρής και διάφανης αξιολόγησης.
Αξιολόγηση του κοινοβουλευτικού τους έργου με παραμέτρους όπως οι παρουσίες στη βουλή, προτάσεις, αναφορές, η γενικότερη συμπεριφορά, το όλο έργο τους και σε κάθε περίπτωση (ακόμη και για τους άριστους), έως δυο οι κοινοβουλευτικές θητείες, όπως ήδη το προωθεί ο Πρωθυπουργός.
Ακόμη, οι πολίτες κάθε εκλογικής περιφέρειας, με ηλεκτρονική ψηφοφορία (η τεχνολογία επιτρέπει την απόλυτη αξιοπιστια σε ψηφοφορίες του είδους), να προτείνουν το 50% του αριθμού των υποψηφίων βουλευτών και το υπόλοιπο 50% να είναι η επιλογή των κομμάτων.
Θέλω να πιστεύω, ότι πολύ σύντομα η πολιτική θα υπηρετείται από πραγματικούς λειτουργούς, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα “πλασαρίσματος” μετριοτήτων για τα συμφέροντα ορισμένων, με τη δημιουργία μηχανισμών διαδοχής με γονικές παροχές, δαχτυλίδια και άλλα συναφή τεχνάσματα.
Μ΄ αυτόν τον τρόπο εξυγιαίνεται η λειτουργία των κομμάτων και των ατόμων, αφού οι πολίτες προτάσσουν και προάγουν τις υγιέστερες δυνάμεις, σε όφελος της κοινωνίας.
Σήμερα, αν αποτύχουμε ως δήμαρχοι, πάμε για βουλευτές, αν αποτύχουμε ως βουλευτές, μας διορίζουν (άσχετους) διευθυντές, αποτέλεσμα η μηχανή του κράτους να μη συγχρονίζει και να μη λειτουργεί υπέρ του πολίτη.
Για τις
περιβόητες ασυλίες δε ούτε λόγος, θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει ούτε μια
και σε κανένα επίπεδο!
Οι βουλευτές και γενικότερα οι πολιτικοί, θα πρέπει να είναι οι “παιδευτές” των πολιτών με το παράδειγμα τους, κατά συνέπεια θα πρέπει να έχουν ίσες υποχρεώσεις και (ίσως) λιγότερα δικαιώματα από τους πολίτες.
Θα πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε όσοι πολιτεύονται και όσοι θέλουμε να πολιτευτούμε, πως όταν οι πολίτες μας τιμούν δίνοντάς μας κάποιο πολιτικό αξίωμα, είμαστε εντεταλμένοι να τους υπηρετήσουμε και όχι να υπηρετηθούμε από αυτούς.
Σκόπιμα, άφησα για το τέλος το ζήτημα της βουλευτικής αποζημίωσης.
Οι παχυλές αμοιβές ονομάστηκαν αποζημιώσεις ώστε να έχουν (και εκεί) φορολογικές ελαφρύνσεις, για τις οποίες κανείς από τους εθνοπατέρες δεν παραιτήθηκε από αυτές, ενώ όλοι οι Έλληνες πολίτες σηκώνουν τα φορολογικά βάρη, φορολογούμενοι από το πρώτο Ευρώ!
Πρώτα θα πρέπει να υπάρξει γενναία μείωση στις αποδοχές των βουλευτών και όχι μόνο, μια πλειάδα από Γ.Γ. και άλλους “ειδικούς επί ειδικών” τους πληρώνει η πολιτεία παχυλά την ίδια στιγμή που (ακόμη και επιστήμονες) εργάζονται με μισθούς πείνας.
Η βουλευτική αποζημίωση θα πρέπει να γίνει ΜΙΣΘΟΣ, ώστε και στους βουλευτές να φορολογείται το εισόδημα τους από το πρώτο Ευρώ, όπως σε κάθε Έλληνα πολίτη.
Ούτε οι εν πολλοίς “εργολάβοι” της κοινωνικής δικαιοσύνης αριστεροί εθνοπατέρες, δεν ακούστηκε να αρθρώνουν λέξη “ενάντια” (εδώ ξεχάστηκε η αγαπημένη τους λέξη “ενάντια”) στους παχυλά αμειβόμενους εαυτούς τους.
Και για να έχουμε μια εικόνα, τα μεγέθη έχουν κάπως έτσι, …6,000,00€ βασική αποζημίωση συν κάτι επιτροπές από δω κ’ από ‘κει (λες και η συμμετοχή στις επιτροπές δεν είναι καθήκον τους), κουμπώνουν οι πολλοί στις 8-10,000,00€, ενώ ένα αξιόλογο ποσοστό ξεπερνάει και τις 10,000,00€ μηνιαίως.
Όχι μόνο βγάζουν τη μούγκα για το πορτοφόλι τους όταν ψηφίζουν νόμους περικοπών ή όταν οδύρονται για τις δυσκολίες του λαού στα πάνελ, αλλά, όρισαν ατέλεια στις δικές τους μετακινήσεις (εισιτήρια πληρωμή διοδίων κ.α.) και κανείς δεν είχε το φιλότιμο να πει ένα ΟΧΙ σε τέτοιες άθλιες και κατάπτυστες απαλλαγές, ούτε καν οι αριστεροί εθνοπατέρες, αυτοί που πήραν εργολαβία την κοινωνική δικαιοσύνη, τη στήριξη της εργατιάς και των αδύνατων κοινωνικών ομάδων τρομάρα τους.
Ασφαλώς θα πρέπει και οι πολίτες να μάθουν να ψηφίζουν καλύτερα, κάποιος Θεσσαλός πολιτικός στο παρελθόν και αφού έχασε στις εκλογές από έναν τιποτένιο αντίπαλο, ρωτήθηκε πως συνέβη αυτό και απάντησε: Ούτος λαός εψήφισε, ούτον εξέλεξαν.
Δυστυχώς η πλειονότητα των βουλευτών που εκλέξαμε, ανήκει σε αυτή τη συνομοταξία.
Με όλες αυτές τις απολαβές, ασυλίες και συμπεριφορές τους , στο άκουσμα του “πολιτικού” (για τους περισσότερους πολιτικούς) από όσο γνωρίζω και στο σύνολο φαντάζομαι των σκεπτόμενων πολιτών, τρεις λέξεις έρχονται στο μυαλό τους, αναξιοπιστία, ανακολουθία και σιχασιά.
Αναξιόπιστο κοινοβούλιο συνεπάγεται αναξιόπιστη Χώρα, είναι υποχρέωση και μονόδρομος πλέον για τα κόμματα, η αλλαγή βηματισμού και κανόνων, πριν είναι αργά όχι για τόσο τα κόμματα (αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει), αλλά για την ίδια μας τη Χώρα και τους πολίτες της.
Οι βουλευτές και γενικότερα οι πολιτικοί, θα πρέπει να είναι οι “παιδευτές” των πολιτών με το παράδειγμα τους, κατά συνέπεια θα πρέπει να έχουν ίσες υποχρεώσεις και (ίσως) λιγότερα δικαιώματα από τους πολίτες.
Θα πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε όσοι πολιτεύονται και όσοι θέλουμε να πολιτευτούμε, πως όταν οι πολίτες μας τιμούν δίνοντάς μας κάποιο πολιτικό αξίωμα, είμαστε εντεταλμένοι να τους υπηρετήσουμε και όχι να υπηρετηθούμε από αυτούς.
Σκόπιμα, άφησα για το τέλος το ζήτημα της βουλευτικής αποζημίωσης.
Οι παχυλές αμοιβές ονομάστηκαν αποζημιώσεις ώστε να έχουν (και εκεί) φορολογικές ελαφρύνσεις, για τις οποίες κανείς από τους εθνοπατέρες δεν παραιτήθηκε από αυτές, ενώ όλοι οι Έλληνες πολίτες σηκώνουν τα φορολογικά βάρη, φορολογούμενοι από το πρώτο Ευρώ!
Πρώτα θα πρέπει να υπάρξει γενναία μείωση στις αποδοχές των βουλευτών και όχι μόνο, μια πλειάδα από Γ.Γ. και άλλους “ειδικούς επί ειδικών” τους πληρώνει η πολιτεία παχυλά την ίδια στιγμή που (ακόμη και επιστήμονες) εργάζονται με μισθούς πείνας.
Η βουλευτική αποζημίωση θα πρέπει να γίνει ΜΙΣΘΟΣ, ώστε και στους βουλευτές να φορολογείται το εισόδημα τους από το πρώτο Ευρώ, όπως σε κάθε Έλληνα πολίτη.
Ούτε οι εν πολλοίς “εργολάβοι” της κοινωνικής δικαιοσύνης αριστεροί εθνοπατέρες, δεν ακούστηκε να αρθρώνουν λέξη “ενάντια” (εδώ ξεχάστηκε η αγαπημένη τους λέξη “ενάντια”) στους παχυλά αμειβόμενους εαυτούς τους.
Και για να έχουμε μια εικόνα, τα μεγέθη έχουν κάπως έτσι, …6,000,00€ βασική αποζημίωση συν κάτι επιτροπές από δω κ’ από ‘κει (λες και η συμμετοχή στις επιτροπές δεν είναι καθήκον τους), κουμπώνουν οι πολλοί στις 8-10,000,00€, ενώ ένα αξιόλογο ποσοστό ξεπερνάει και τις 10,000,00€ μηνιαίως.
Όχι μόνο βγάζουν τη μούγκα για το πορτοφόλι τους όταν ψηφίζουν νόμους περικοπών ή όταν οδύρονται για τις δυσκολίες του λαού στα πάνελ, αλλά, όρισαν ατέλεια στις δικές τους μετακινήσεις (εισιτήρια πληρωμή διοδίων κ.α.) και κανείς δεν είχε το φιλότιμο να πει ένα ΟΧΙ σε τέτοιες άθλιες και κατάπτυστες απαλλαγές, ούτε καν οι αριστεροί εθνοπατέρες, αυτοί που πήραν εργολαβία την κοινωνική δικαιοσύνη, τη στήριξη της εργατιάς και των αδύνατων κοινωνικών ομάδων τρομάρα τους.
Ασφαλώς θα πρέπει και οι πολίτες να μάθουν να ψηφίζουν καλύτερα, κάποιος Θεσσαλός πολιτικός στο παρελθόν και αφού έχασε στις εκλογές από έναν τιποτένιο αντίπαλο, ρωτήθηκε πως συνέβη αυτό και απάντησε: Ούτος λαός εψήφισε, ούτον εξέλεξαν.
Δυστυχώς η πλειονότητα των βουλευτών που εκλέξαμε, ανήκει σε αυτή τη συνομοταξία.
Με όλες αυτές τις απολαβές, ασυλίες και συμπεριφορές τους , στο άκουσμα του “πολιτικού” (για τους περισσότερους πολιτικούς) από όσο γνωρίζω και στο σύνολο φαντάζομαι των σκεπτόμενων πολιτών, τρεις λέξεις έρχονται στο μυαλό τους, αναξιοπιστία, ανακολουθία και σιχασιά.
Αναξιόπιστο κοινοβούλιο συνεπάγεται αναξιόπιστη Χώρα, είναι υποχρέωση και μονόδρομος πλέον για τα κόμματα, η αλλαγή βηματισμού και κανόνων, πριν είναι αργά όχι για τόσο τα κόμματα (αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει), αλλά για την ίδια μας τη Χώρα και τους πολίτες της.
Αν στο
μέλλον πολιτευτώ ο ίδιος, θα το κάνω διότι για τη δημιουργία ενός τέτοιου
πολιτικού περιβάλλοντος, αξίζει κανείς να πολιτευτεί να “εκτεθεί”, να παλέψει να πετύχει ή να
αποτύχει, για τίποτε λιγότερο όμως, εφόσον η ανιδιοτέλεια και το φιλότιμο,
επισκιάζουν κάθε τι άλλο ζαβό ενδεχομένως μέσα του.
* Ο Χριστόφορος Μίχου είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας
διετέλεσε Τομεάρχης του κόμματος σε Κέρκυρα, Ιωάννινα και Πρέβεζα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φωνή της Πρέβεζας στις 11/11/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου