Αποχαιρετισμός σ’ έναν αδερφό
Ο Βασίλης Ζήσης ήταν γενναίος, στη ζωή αλλά κι απέναντι στον θάνατο. Κι είχε την βαθιά ελληνική αρετή της φιλοτιμίας να καθοδηγεί το πνευματικό του θάρρος. Ένας αληθινός άντρας, με εσωτερική δύναμη, θυελλώδης, κοφτός αλλά και τρυφερός με τους ανθρώπους του. Ένας καλός Έλληνας.
Η ύψιστη αρετή είναι η γενναιότητα. Αν δεν την έχεις, ακόμη κι αν έχεις όλα τα άλλα, δεν κάνεις ούτε για δείγμα άντρα. Όμως η γενναιότητα πρέπει να πηγαίνει χέρι – χέρι με την φιλοτιμία και την καλοσύνη. Γενναίος μπορεί να είναι και ένας κακοποιός, ένας στρατιώτης του κακού. Η φιλοτιμία όμως κι η καλοσύνη οδηγούν την γενναιότητα στην υπηρεσία αγαθών σκοπών. Ο Βασίλης Ζήσης ήταν γενναίος, στη ζωή αλλά κι απέναντι στον θάνατο. Κι είχε την βαθιά ελληνική αρετή της φιλοτιμίας να καθοδηγεί το πνευματικό του θάρρος. Ένας αληθινός άντρας, με εσωτερική δύναμη, θυελλώδης, κοφτός αλλά και τρυφερός με τους ανθρώπους του. Ένας καλός Έλληνας.
Όταν ήθελα να τον τσιγκλήσω, την φιλοτιμία του κέντριζα, προσποιούμουν πως αμφισβητούσα το θάρρος του. Του έστελνα ένα κείμενο για το οποίο είχε ενστάσεις, πάντα πολιτικές, και του έλεγα «εντάξει, ρε συ, άμα φοβάσαι τις αντιδράσεις, δεν πειράζει, μην το βάλεις, καταλαβαίνω». Μου έλεγε «Τί, τί; Τί είπες;» κι άκουγα από τα έγκατα της γης την λάβα να βρυχάται και με ιλιγγιώδη ταχύτητα να ανεβαίνει, για να ξεχυθεί παίρνοντας με από τα μούτρα για την ιεροσυλία μου. Το κείμενο έμπαινε πρώτη σελίδα κι από κάτω σε σχόλιο η πολιτική, πάντα, κριτική του.
Ο Βασίλης ήταν δεινός γραφιάς. Τα κείμενα του κένταγαν. Διαβάζω τα editorial κάτι φερέλπιδων μπροστινών «συγκροτηματαρχών», που καμώνονται τους αναλυτές και σχολιογράφους και θα το πω: Μπίλαρε, μια τρίχα από τους δίδυμους καρδιτσιώτικους αδένες σου είναι όλοι αυτοί οι βαστάζοι της προπαγάνδας, που ψελλίζουν ελληνικούρες διαβάζοντας το χαρτάκι με τις οδηγίες του αφεντικού τους. Ο Βασίλης υποστήριζε με πάθος τους φίλους του αλλά δεν τους είχε γι’ αφεντικά. Το έκανε μέσα σε ένα πλαίσιο αξιών κι αντρικής φιλίας κι όταν χρειαζόταν, δεν κώλωνε να βάλει φωτιά στα τόπια, αδιαφορώντας για την δύναμη της εξουσίας και του χρήματος. Υπόβαθρο και φόντο πάντα ο πατριωτισμός, χωρίς ποτέ να κάμψει την κοινωνική του συνείδηση. Ο Βασίλης Ζήσης πήρε και κράτησε από την Δεξιά και την Αριστερά τα καλύτερα, αυτά που πρέπει.
Κι επειδή ήταν γραφιάς, που η εσωτερική δύναμη των κειμένων του έκανε στράκες, ήταν αφειδώλευτος στους επαίνους του σε όλους μας, όταν τα κείμενα μας του άρεσαν. Χτύπαγε το κινητό στις 1 τη νύχτα κι η πρώτη του λέξη ήταν «κειμενάρα». Ήξερε, όσο κανείς, το παιχνίδι. Διευθυντικώ δικαιώματι πάντα επέλεγε τους τίτλους των άρθρων κι όποτε διαφώνησα, αποδείχθηκε πως είχε δίκιο. Όποτε πάλι διαφωνήσαμε για την έκταση ή το κέντρο βαρύτητας ενός άρθρου μου, πάλι είχε δίκιο. Ήταν ο μόνος από τον οποίο αποδεχόμουν να κόβει ή να στρογγυλεύει καμμιά έκφραση που υπερέβαινε τα εσκαμμένα, χωρίς να με ρωτάει. Γράφοντας πάντα κατά ριπάς, σαν πολυβόλο, είχα εμπιστοσύνη στο οξύ κι έμπειρο κριτήριο του να ισιώνει την τυχόν παρεκτροπή μου.
Εκτός από δεινός γραφιάς, ήταν κι από τους λίγους αληθινούς ρεπόρτερ. Ερευνητής με απίθανες ικανότητες, επιτυχίες που σε δυο ζωές δεν θα δουν άλλοι. Μπορούσε να ξετρυπώσει κρίσιμες πληροφορίες με τον πιο απλό ή τον πιο μυθιστορηματικό τρόπο.
Κάναμε «ζημιές» μαζί. Μέσα από μια σύντομη κουβέντα, μαζί πάντα με τον Πάνο, αρπάζαμε στον αέρα μια ιδέα, μια φράση, που γινόταν πολιτική παρέμβαση με αναπαραγωγές σχεδόν παντού, και αναφορές μέχρι στα έδρανα της Βουλής, από ζοχαδιασμένους αντιπάλους ή αλαφιασμένους «ημετέρους».
Ο Βασίλης Ζήσης δημιούργησε το Antinews, το απάτητο λημέρι του Φάκτορα, μαζί με τον Πάνο, που πήρε από την πένα και το πείσμα του. Δεν υποκρίθηκε τον αμέτοχο, δεν παρίστανε τα Ηνωμένα Έθνη ή τους αδέκαστους Times του δημοσίου βίου. Είχε άποψη και την προέβαλε μαχητικά, έπαιρνε θέση με πάθος.
Ο Βασίλης, ο Μπίλης, ο Φάκτορας μας, ήταν αδελφός μου από επιλογή. Νοιώθω σαν κάποιος να μου ξερίζωσε ένα κομμάτι. Όμως αυτόν τον γενναίο άντρα, τον καλό πατριώτη, δεν τον τιμάς με δάκρυα, ούτε εγκαθιστάμενος στην απώλεια. Το Antinews, η φωνή της συνείδησης μας, είναι το δημιούργημα του. Έχει την προστιθέμενη αξία της ελεύθερης ψυχής του. Κι εμείς όλοι, η αδερφή του η Εύη, ο Μικρός Οδυσσέας, ο Θανάσης, ο Strange Attractor, ο Αριστερός Ψάλτης, ο Σάκης, ο Μίλτος, όλοι όσοι απαρτίζουμε αυτήν την παρέα, την ωραιότερη που βρέθηκα ποτέ, θα στηρίξουμε τον Πάνο, την φυσιογνωμία και το κύρος του Antinews, με ακόμη περισσότερα κι ακόμη καλύτερα κείμενα, με ακόμη πιο ευθύβολες και δυναμικές παρεμβάσεις, θυμίζοντας πως εδώ είναι πάντα το απάτητο λημέρι του Factor X, του Βασίλη Ζήση, ενός δεινού γραφιά, ενός σπάνιου ρεπόρτερ, ενός γενναίου Έλληνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου