Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις...
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές Ιθάκες, όπως και οι στόχοι που θέτουμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που επιτυγχάνουμε ένα στόχο θέτουμε έναν επόμενο και έτσι συνεχίζουμε τις προσπάθειες να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στη ζωή μας.
Κάθε φορά που φτάνουμε στην Ιθάκη, θέτουμε έναν υψηλότερο στόχο και συνεχίζουμε την πορεία μας προς τη νέα Ιθάκη, προς το νέο στόχο που θέσαμε. Η Ιθάκη, δεν μας προσφέρει τίποτε περισσότερο πέρα από το ταξίδι για να φτάσουμε σ΄ αυτήν. Έστω και γι΄ αυτό όμως αξίζει κάθε προσπάθεια.
Αξίζει όλη μας την αφοσίωση και όλη μας την ευγνωμοσύνη, που μας κρατά σε μια διαρκή εγρήγορση και προσπάθεια για τη χώρα μας, ιδιαίτερα τώρα που περικυκλώθηκε από "Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες".
.. Μ΄ αυτές τις σκέψεις, σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου και ευελπιστώ αυτός ο χώρος να γίνει χώρος ανταλλαγής απόψεων και προβληματισμών.
ελληνική σημαία

12 Αυγ 2014

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φωνή του Αγρότη στις 8/8/2014

Του Χριστόφορου Μίχου*.
Καθώς η κοινωνία εξελίσσεται,  η πραγματικότητα ξεπερνά τα πολιτικά κόμματα που οπισθοδρομούν, χάνοντας διαρκώς τον βηματισμό και τον ρόλο τους.
Αυτό επιτάσσει την ανάγκη αλλαγής των κανόνων στα κόμματα που παράγουν την πολιτική και τους  πολιτικούς, πριν ξεπεραστούν εντελώς από την πολιτική πραγματικότητα, την οποία δείχνουν στο σύνολο τους σχεδόν να την αγνοούν.
Είναι άλλωστε η μόνιμη απαίτηση των πολιτών, αν λάβουμε υπόψη και το μήνυμα  που έστειλαν στις τελευταίες εκλογές.
Έτσι, όχι μόνο το κόμμα που τώρα κυβερνά, αλλά κι όλα τα κόμματα  θα πρέπει  να αναπροσαρμόσουν  τους κανόνες  εσωτερικής λειτουργίας, καθώς αυτά παράγουν πολιτική και  πολιτικούς ( Γεν. Γραμματείς, περιφερειάρχες, τομεάρχες , βουλευτές , υπουργούς κ.α.)
Ιδιαίτερα θα σταθώ (με το θάρρος βέβαια της γνώμης μου), στην διαδικασία επιλογής  υποψηφίων βουλευτών, όπου επιβάλλεται να αφήνουν χώρο σε νέα πρόσωπα. Πρόσωπα  με κριτήριο την αξιοσύνη  και τις κοινωνικές  αξίες που κουβαλά ο καθένας, γεγονός που κάθε πολιτικός φορέας διαλαλεί δεξιά και αριστερά,  χωρίς κανείς να το κάνει πράξη.
Τα νέα πρόσωπα βέβαια, δεν αρκεί πιστεύω να είναι νέοι στην πολιτική και δεν θα πρέπει να αποτελεί κριτήριο το να έχουν ανδρωθεί πολιτικά προσφέροντας  κομματικές υπηρεσίες (πειθήνιοι χειροκροτητές, αφισοκολλητές κλπ), αυτό δεν θα πρέπει να τους αναγάγει αυτόματα σε άξιους υποψήφιους βουλευτές και στη συνέχεια, ίσως, εκπροσώπους μιας περιφέρειας.
Η απαίτηση πλέον της κοινωνίας είναι να επιλέξει το κάθε κόμμα υποψηφίους μέσα από  εντίμους πολίτες, ανθρώπους εργατικούς, επιτυχημένους  στον τομέα τους, με ήθος στη μάχη της καθημερινότητας και με δείγματα γραφής σε κοινωνικά ζητήματα που τόσο είχε και έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Πήρα το θάρρος να παραθέσω μια δική μου σκέψη δημόσια, με την ελπίδα να διυλιθεί από καλύτερα   μυαλά, ώστε να βελτιωθεί και κάποτε να φτάσει στην εφαρμογή.
Ίσως κάποιοι χλευάσουν τη σκέψη μου, και ίσως δεν είναι άλλοι από αυτούς που πρώτους θίγει, π.χ. οι “κομματοκρατούντες και οι εν ενεργεία βουλευτές, αφού η αποδοχή και εφαρμογή μιας τέτοιας σκέψης-πρότασης, πιθανόν ταράζει την πολιτική τους νιρβάνα.
Ακόμη ίσως κι από όσους εθελοτυφλούν δε βλέπουν παραπέρα (μακροπρόθεσμα) ή είναι κοντόφθαλμοι, όσοι βολεύονται στην πεπατημένη και δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχουν νέες διαδρομές και ασφαλώς δεν τολμούν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο.
Όλα αυτά “τα πολιτικά ζόμπι”, που έχουν ξεπεραστεί από την πολιτική πραγματικότητα, παραμένουν στα παλαιοκομματικά υπόγεια ως βολεμένοι τυφλοπόντικες, χωρίς να θέλουν ή να μη μπορούν να αντιληφθούν τις αλλαγές, όπως οι ανίδεοι άνθρωποι του σπηλαίου στην “Πολιτεία”  του Πλάτωνα.
Με αφορμή λοιπόν τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και τον περιορισμό σε δύο έτη της θητείας του πρωθυπουργού αλλά και των βουλευτών, κάνω τη σκέψη πως θα ήταν σκόπιμο να επιμηκυνθεί έτι περισσότερο το εγχείρημα  σε ότι αφορά τους βουλευτές.
Σήμερα τα κόμματα, στην ουσία, επιβάλουν τους υποψήφιους βουλευτές σε κάθε εκλογική περιφέρεια και οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέγουν αναγκαστικά,  υποψηφίους του κομματικού σωλήνα και τους εντεταλμένους που τους σερβίρουν.
Οι εν ενεργεία βουλευτές δε, δεν περνούν από καμία αξιολόγηση.
Αυτοδίκαια είναι ξανά και ξανά υποψήφιοι, όσο καλοί, μέτριοι ή άχρηστοι και αν ήταν κάποιοι κατά τη διάρκεια της στη θητείας τους.
Παράλληλα, με τις διασυνδέσεις που αποκτούν στον κομματικό μηχανισμό  κατά την κοινοβουλευτική τους θητεία (σπορ στο οποίο επιδίδονται από την πρώτη μέρα της εκλογής τους), φροντίζουν να προωθούν στην περιφέρειά τους ως “νέες υποψηφιότητες”  υποψηφίους …συμπληρώματα,  με “προσόντα” την μετριότητα και  τη χαμηλή διεισδυτικότητα στην κοινωνία, ώστε να μην αποτελούν κίνδυνο για τους ίδιους.
Με αυτόν τον τρόπο που είναι απόρροια μηχανισμών, κερδίζουν ξανά και ξανά, παίζοντας οι ίδιοι το πολιτικό πόκερ σε καρέ τυφλών.
Η πρότασή μου είναι η εξής: τα κόμματα, να επιτρέπουν για δεύτερη  φορά υποψηφιότητα μόνο στο 50% των βουλευτών τους.
Οι υπόλοιποι  δεν είναι κακό να επιστρέφουν  στη δουλειά τους.
Η Βουλή δεν είναι χώρος επαγγελματικής αποκατάστασης και δεν επιτρέπεται  σε κανένα να βιοπορίζεται  με  χρήματα που άλλοι παράγουν.
Άλλωστε, κανείς δε δικαιούται  να έχει στην τσέπη του χρήματα που δεν έχει κερδίσει με τον δικό του κόπο και αξία!
Για την ανάδειξη του 50% που θα έχει δικαίωμα να θέσει  δεύτερη  φορά υποψηφιότητα, εξυπακούεται πως θα πρέπει να ακολουθείται διαδικασία αυστηρής και διαφανούς αξιολόγησης.
Στην αξιολόγηση του κοινοβουλευτικού τους έργου θα πρέπει να προσμετρηθούν παράμετροι όπως οι παρουσίες στη βουλή, προτάσεις, αναφορές, η γενικότερη συμπεριφορά, το όλο έργο τους και σε κάθε περίπτωση (ακόμη και για τους άριστους), να είναι έως δυο οι κοινοβουλευτικές θητείες, όπως ήδη το προωθεί ο Πρωθυπουργός.
Ακόμη, οι πολίτες κάθε εκλογικής περιφέρειας, με ηλεκτρονική ψηφοφορία (η τεχνολογία επιτρέπει την απόλυτη αξιοπιστια σε ψηφοφορίες του είδους), να προτείνουν το 50% του αριθμού των υποψηφίων βουλευτών  και το υπόλοιπο 50% να είναι η επιλογή των κομμάτων.
Θέλω να  πιστεύω, ότι πολύ σύντομα  η πολιτική θα υπηρετείται από πραγματικούς λειτουργούς, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα “πλασαρίσματος”  μετριοτήτων για τα συμφέροντα ορισμένων και η δημιουργία διαδοχής  με γονικές παροχές, δαχτυλίδια και άλλα συναφή τεχνάσματα.
Μ΄ αυτόν τον τρόπο εξυγιαίνεται  η λειτουργία των κομμάτων και των ατόμων, αφού οι πολίτες  προτάσσουν και προάγουν  τις υγιέστερες  δυνάμεις, σε όφελος της κοινωνίας.
Σήμερα, αν αποτύχουμε ως  δήμαρχοι πάμε για βουλευτές, αν αποτύχουμε ως βουλευτές, μας διορίζουν διευθυντές με αποτέλεσμα η μηχανή του κράτους να μη συγχρονίζει και να μη λειτουργεί  υπέρ του πολίτη.
Για τις περιβόητες ασυλίες δε ούτε λόγος!
Δεν θα πρέπει να υπάρχει ούτε μια και σε κανένα επίπεδο.
Οι βουλευτές  και γενικότερα οι πολιτικοί, θα πρέπει να είναι  “οι παιδευτές”  των πολιτών με το παράδειγμα τους. Kατά συνέπεια θα πρέπει να έχουν  ίσες υποχρεώσεις και ίσως λιγότερα δικαιώματα από τους πολίτες.
Θα πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε  όσοι  πολιτεύονται και όσοι θέλουμε να πολιτευτούμε, πως όταν οι πολίτες μας τιμούν δίνοντάς μας κάποιο πολιτικό αξίωμα, είμαστε εντεταλμένοι να τους υπηρετήσουμε και όχι να υπηρετηθούμε από αυτούς.
Σκόπιμα, άφησα για το τέλος το ζήτημα της βουλευτικής αποζημίωσης.
Οι παχυλές αμοιβές ονομάστηκαν αποζημιώσεις ώστε να έχουν (και εκεί) φορολογικές ελαφρύνσεις, για τις οποίες κανείς από τους εθνοπατέρες δεν παραιτήθηκε από αυτές, ενώ όλοι οι Έλληνες πολίτες σηκώνουν τα φορολογικά βάρη, φορολογούμενοι από το πρώτο Ευρώ!
Πρώτα θα πρέπει να υπάρξει γενναία μείωση στις αποδοχές των βουλευτών και όχι μόνο, μια πλειάδα από Γ.Γ. και άλλους “ειδικούς επί ειδικών”  τους πληρώνει η πολιτεία παχυλά την ίδια στιγμή που (ακόμη και επιστήμονες) εργάζονται με μισθούς πείνας.
Η βουλευτική αποζημίωση θα πρέπει να γίνει  ΜΙΣΘΟΣ, ώστε  και στους βουλευτές να φορολογείται το εισόδημα τους από το πρώτο Ευρώ, όπως σε κάθε Έλληνα  πολίτη.
Ούτε οι εν πολλοίς  “εργολάβοι” της κοινωνικής δικαιοσύνης αριστεροί εθνοπατέρες, δεν ακούστηκε να αρθρώνουν λέξη “ενάντια” (εδώ ξεχάστηκε η αγαπημένη τους λέξη “ενάντια”) στους παχυλά αμειβόμενους εαυτούς τους.
Και για να έχουμε μια εικόνα, τα μεγέθη έχουν κάπως έτσι, …6,000,00€ βασική αποζημίωση συν κάτι επιτροπές από δω κ’ από ‘κει (λες και η συμμετοχή στις επιτροπές δεν είναι καθήκον τους),  κουμπώνουν οι πολλοί στις 8-10,000,00€, ενώ ένα αξιόλογο ποσοστό ξεπερνάει και τις 10,000,00€ μηνιαίως.
Όχι μόνο δεν βγάζουν άχνα για το πορτοφόλι τους όταν ψηφίζουν νόμους περικοπών ή όταν οδύρονται για τις δυσκολίες του λαού στα πάνελ, αλλά, όρισαν ατέλεια στις δικές τους μετακινήσεις (εισιτήρια πληρωμή διοδίων κ.α.) και κανείς δεν είχε το φιλότιμο να πει ένα ΟΧΙ σε τέτοιες άθλιες και κατάπτυστες απαλλαγές, ούτε καν οι αριστεροί εθνοπατέρες, αυτοί που πήραν εργολαβία την κοινωνική δικαιοσύνη, τη στήριξη της εργατιάς και των αδύνατων κοινωνικών ομάδων.
Τέλος, ο αριθμός μετακλητών δημ. Υπαλλήλων που απασχολεί ο κάθε βουλευτής  είναι υπερβολικά μεγάλος, με δυο “νοματαίους” μπορούν άνετα να κάνουν τη δουλεία τους, δεν είναι ανάγκη να δημιουργούν και οι βουλευτές αργόσχολους, που τους πληρώνει ο σκληρά φορολογούμενος πολίτης.
Ασφαλώς θα πρέπει και οι πολίτες να μάθουν να ψηφίζουν καλύτερα, κάποιος Θεσσαλός πολιτικός στο παρελθόν και αφού έχασε στις εκλογές από έναν τιποτένιο αντίπαλο, ρωτήθηκε πως συνέβη αυτό και απάντησε: Ούτος λαός εψήφισε, ούτον εξέλεξαν.
Δυστυχώς η πλειονότητα των βουλευτών που εκλέξαμε, ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Με όλες αυτές τις απολαβές, ασυλίες και συμπεριφορές τους , στο άκουσμα του “πολιτικού” (για τους περισσότερους πολιτικούς) από όσο γνωρίζω και στο σύνολο φαντάζομαι των σκεπτόμενων πολιτών, δύο λέξεις  έρχονται στο μυαλό τους, αναξιοπιστία και ανακολουθία.
Αναξιόπιστο κοινοβούλιο συνεπάγεται αναξιόπιστη Χώρα, είναι υποχρέωση όλων όσων ασχολούμαστε με την πολιτική και μονόδρομος πλέον για τα κόμματα ο εξορθολογισμός τους, η αλλαγή κανόνων και βηματισμού, πριν είναι αργά τόσο τα κόμματα (ως απαραίτητο συστατικό για τη λειτουργία της Δημοκρατίας), όσο και για τη Χώρα μας.
Ασφαλώς προς αυτή και μόνο την κατεύθυνση, θα εστιάσω και ο ίδιος τις προσπάθειες εάν και εφόσον πολιτευτώ, επιθυμώ να εργαστώ με τις δικές μου δυνάμεις για ένα αξιοπρεπές κοινοβούλιο και μια πιο δίκαιη χώρα για τους πολίτες της.
Ο Χριστόφορος  Μίχου 
είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας 
και διετέλεσε Τομεάρχης σε Κέρκυρα, Ιωάννινα και Πρέβεζα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου