Strange Attractor είπε:
Όπου σταθώ και όπου βρεθώ, βλέπω μουδιασμένα πρόσωπα, και τσακισμένες ψυχές.
Τα κεφάλια είναι πεσμένα, και το μόνο που ακούγεται είναι γκρίνια.
Γκρίνια για την ανεργία, γκρίνια για τα χαράτσια, γκρίνια για τις μειώσεις μισθών, και πάει λέγοντας.
Και πουθενά φως στον ορίζοντα. Όλοι είναι παγωμένοι.
Η μόνη στιγμή στην οποία ανάβουν τα αίματα και ζωντανεύουν οι φωνές, είναι όταν το τέρας του «κοινωνικού αυτοματισμού» κάνει την εμφάνισή του, και αρχίζουν οι κόντρες και οι φιλονικίες για το ποιος φταίει για την κατάντια μας.
Πρόσφατα, η επικρατέστερη άποψη για τι τις πταίει είναι ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ένστολοι και μη.
Πιο πριν έφταιγαν οι αρπατζήδες «επιχειρηματίες», οι φοροφυγάδες, οι συνδικαλιστές, και διαχρονικά, για όλα φταίνε οι πολιτικοί, που όμως εμείς ψηφίζουμε.
Γενικά πάντα φταίνε οι άλλοι.
Δεν φταίει δηλαδή ο μάγκας που φυγάδευσε τα λεφτά του κρυφά στην Ελβετία (ακόμη και στην Αλβανία)!
Δεν φταίει ο «κακομοίρης» ο ταβερνιάρης που εισπράττει το ΦΠΑ από τον πελάτη, αλλά δεν τον αποδίδει, αφού ούτε καν απόδειξη δεν κόβει.
Δεν φταίει ο καταστηματάρχης που λειτουργεί με μαϊμού τιμολόγια, πέτσινες επιταγές, κλπ.
Δεν φταίει ο φαρμακοποιός με τις διπλοσυνταγές, κλπ.
Δεν φταίει ο συνδικαλιστής που ζει μπέικα εις βάρος των κορόιδων που εκπροσωπεί.
Δεν φταίει ο δημόσιος υπάλληλος που αποδίδει στο 1/100 των όσων θα μπορούσε, και μάλιστα ατιμώρητα.
Γενικά δεν φταίει κανείς.
Φταίει πάντα ο άλλος. ‘Έτσι απλά.
Και πολλοί συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη, ξεχνώντας πως οι άλλοι είμαστε εμείς.
Και έρχεται τώρα ο Σαμαράς να βάλει μια τάξη, και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Και επειδή θέλουμε να ζούμε σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο Σαμαράς (ακόμη κι αν ήταν ο ίδιος ο Ιησούς) δεν μπορεί να κάνει πολλά. Και εν πάση περιπτώσει δεν κυβερνά μόνος του.
Είμαι από τους λεγόμενους «όψιμους» Σαμαρικούς. Προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω στα κόμματα εδώ και χρόνια.
Πιστεύω όμως ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει την θέληση, και αν βοηθηθεί ίσως να μπορέσει να καταφέρει κάτι. Όχι πολλά. Αλλά τουλάχιστον την παραμονή μας στο ευρώ, με μια ελπίδα κάποιας ανάκαμψης μέσα στα επόμενα χρόνια. Αλλιώς μας περιμένει μεσαίωνας. Εργασιακός, οικονομικός, κοινωνικός, και πολιτικός. Και πάνω απ όλα μας περιμένει η πληθωριστική δραχμή, και οι επιτήδειοι μαυραγορίτες, μαζί με τα γραμμάτιά τους!
Ναι, αλλά τον πολεμούν από παντού. Ακόμη κι αυτοί που υποτίθεται ότι συστρατεύτηκαν μαζί του για να δώσουν την μεγάλη μάχη.
Με το πρώτο όμως μπαμ, λακίζουν.
Και τι να πούμε για τους αντιπάλους του; Ή τις ενδοκυβερνητικές λυκοφιλίες;
Το διακύβευμα είναι τεράστιο για την χώρα μας, και δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα ειδικά μας, μικροκομματικά, μικροεπαγγελματικά προσωπικά συμφέροντα.
Ελάχιστοι βλέπουν το δάσος, περιοριζόμενοι στην εξέταση του (δικού τους) δένδρου.
Είμαι απαισιόδοξος.
Οι αλλαγές και οι τομές που χρειάζεται η χώρα δεν μπορούν να γίνουν με το παρόν πολιτικό σύστημα.
Η Ελλάδα για να λειτουργήσει, για να εκσυγχρονιστεί, χρειάζεται διάλυση και χτίσιμο από την αρχή. Σκεφτείτε (αν δεν κάνω λάθος), πως εν έτει 2012, και ακόμη δεν διαθέτουμε εθνικό κτηματολόγιο…. Τι να λέμε;
Για όλα αυτά, και ακόμη πιο πολλά, αύριο στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός δεν θα πρέπει να φυγομαχήσει, όπως ήδη τον κατηγορούν πολλοί.
Ο κόσμος, άσχετα με το σοκ στο οποίο έχει περιέλθει, ξέρει πολλά καλά μέσα του το τι ακριβώς συμβαίνει και το τι χρειάζεται. Ήδη, έχει αναγνωρίσει στον Σαμαρά κάποιες καίριες κινήσεις και επεμβάσεις του, που κάνουν την διαφορά.
Απομένει να κάνει το θαύμα του και στα οικονομικά ζητήματα.
Για αυτό και ο Σαμαράς θα πρέπει να ανοίξει την καρδιά του, να ανοίξει τα χαρτιά του, και κοιτώντας τον κόσμο (και την κάμερα) στα μάτια να μας μιλήσει για το τι σκέφτεται, τι πρόκειται να κάνει, και να ζητήσει απ όλους μας να βάλουμε πλάτη.
Μια τέτοια στάση θα εκτιμηθεί.
Οι Έλληνες στα δύσκολα ενώνονται.
Και αν μη τι άλλο, ο Σαμαράς απέδειξε ότι είναι για τα δύσκολα.
Αλλιώς μπορούσε να ήταν πρωθυπουργός κι από το 1992….
Τα κεφάλια είναι πεσμένα, και το μόνο που ακούγεται είναι γκρίνια.
Γκρίνια για την ανεργία, γκρίνια για τα χαράτσια, γκρίνια για τις μειώσεις μισθών, και πάει λέγοντας.
Και πουθενά φως στον ορίζοντα. Όλοι είναι παγωμένοι.
Η μόνη στιγμή στην οποία ανάβουν τα αίματα και ζωντανεύουν οι φωνές, είναι όταν το τέρας του «κοινωνικού αυτοματισμού» κάνει την εμφάνισή του, και αρχίζουν οι κόντρες και οι φιλονικίες για το ποιος φταίει για την κατάντια μας.
Πρόσφατα, η επικρατέστερη άποψη για τι τις πταίει είναι ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ένστολοι και μη.
Πιο πριν έφταιγαν οι αρπατζήδες «επιχειρηματίες», οι φοροφυγάδες, οι συνδικαλιστές, και διαχρονικά, για όλα φταίνε οι πολιτικοί, που όμως εμείς ψηφίζουμε.
Γενικά πάντα φταίνε οι άλλοι.
Δεν φταίει δηλαδή ο μάγκας που φυγάδευσε τα λεφτά του κρυφά στην Ελβετία (ακόμη και στην Αλβανία)!
Δεν φταίει ο «κακομοίρης» ο ταβερνιάρης που εισπράττει το ΦΠΑ από τον πελάτη, αλλά δεν τον αποδίδει, αφού ούτε καν απόδειξη δεν κόβει.
Δεν φταίει ο καταστηματάρχης που λειτουργεί με μαϊμού τιμολόγια, πέτσινες επιταγές, κλπ.
Δεν φταίει ο φαρμακοποιός με τις διπλοσυνταγές, κλπ.
Δεν φταίει ο συνδικαλιστής που ζει μπέικα εις βάρος των κορόιδων που εκπροσωπεί.
Δεν φταίει ο δημόσιος υπάλληλος που αποδίδει στο 1/100 των όσων θα μπορούσε, και μάλιστα ατιμώρητα.
Γενικά δεν φταίει κανείς.
Φταίει πάντα ο άλλος. ‘Έτσι απλά.
Και πολλοί συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη, ξεχνώντας πως οι άλλοι είμαστε εμείς.
Και έρχεται τώρα ο Σαμαράς να βάλει μια τάξη, και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Και επειδή θέλουμε να ζούμε σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο Σαμαράς (ακόμη κι αν ήταν ο ίδιος ο Ιησούς) δεν μπορεί να κάνει πολλά. Και εν πάση περιπτώσει δεν κυβερνά μόνος του.
Είμαι από τους λεγόμενους «όψιμους» Σαμαρικούς. Προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω στα κόμματα εδώ και χρόνια.
Πιστεύω όμως ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει την θέληση, και αν βοηθηθεί ίσως να μπορέσει να καταφέρει κάτι. Όχι πολλά. Αλλά τουλάχιστον την παραμονή μας στο ευρώ, με μια ελπίδα κάποιας ανάκαμψης μέσα στα επόμενα χρόνια. Αλλιώς μας περιμένει μεσαίωνας. Εργασιακός, οικονομικός, κοινωνικός, και πολιτικός. Και πάνω απ όλα μας περιμένει η πληθωριστική δραχμή, και οι επιτήδειοι μαυραγορίτες, μαζί με τα γραμμάτιά τους!
Ναι, αλλά τον πολεμούν από παντού. Ακόμη κι αυτοί που υποτίθεται ότι συστρατεύτηκαν μαζί του για να δώσουν την μεγάλη μάχη.
Με το πρώτο όμως μπαμ, λακίζουν.
Και τι να πούμε για τους αντιπάλους του; Ή τις ενδοκυβερνητικές λυκοφιλίες;
Το διακύβευμα είναι τεράστιο για την χώρα μας, και δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα ειδικά μας, μικροκομματικά, μικροεπαγγελματικά προσωπικά συμφέροντα.
Ελάχιστοι βλέπουν το δάσος, περιοριζόμενοι στην εξέταση του (δικού τους) δένδρου.
Είμαι απαισιόδοξος.
Οι αλλαγές και οι τομές που χρειάζεται η χώρα δεν μπορούν να γίνουν με το παρόν πολιτικό σύστημα.
Η Ελλάδα για να λειτουργήσει, για να εκσυγχρονιστεί, χρειάζεται διάλυση και χτίσιμο από την αρχή. Σκεφτείτε (αν δεν κάνω λάθος), πως εν έτει 2012, και ακόμη δεν διαθέτουμε εθνικό κτηματολόγιο…. Τι να λέμε;
Για όλα αυτά, και ακόμη πιο πολλά, αύριο στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός δεν θα πρέπει να φυγομαχήσει, όπως ήδη τον κατηγορούν πολλοί.
Ο κόσμος, άσχετα με το σοκ στο οποίο έχει περιέλθει, ξέρει πολλά καλά μέσα του το τι ακριβώς συμβαίνει και το τι χρειάζεται. Ήδη, έχει αναγνωρίσει στον Σαμαρά κάποιες καίριες κινήσεις και επεμβάσεις του, που κάνουν την διαφορά.
Απομένει να κάνει το θαύμα του και στα οικονομικά ζητήματα.
Για αυτό και ο Σαμαράς θα πρέπει να ανοίξει την καρδιά του, να ανοίξει τα χαρτιά του, και κοιτώντας τον κόσμο (και την κάμερα) στα μάτια να μας μιλήσει για το τι σκέφτεται, τι πρόκειται να κάνει, και να ζητήσει απ όλους μας να βάλουμε πλάτη.
Μια τέτοια στάση θα εκτιμηθεί.
Οι Έλληνες στα δύσκολα ενώνονται.
Και αν μη τι άλλο, ο Σαμαράς απέδειξε ότι είναι για τα δύσκολα.
Αλλιώς μπορούσε να ήταν πρωθυπουργός κι από το 1992….
