Ο Σαμαράς έκανε σφάλματα...

Λοιπόν, ας το παραδεχτούμε. Ό,τι ονομάζουμε μεταπολίτευση, καθεστώς, σύστημα ή και ΄γω δεν ξέρω τι, είναι κάτι το πολύ, μα πολύ ευφυές. Βλέπαμε όλοι το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει και ήμασταν σίγουροι ότι κάτι θα σκαρφιστεί το κατεστημένο για να μπορεί να υπάρχει εν ΠΑΣΟΚ αλλά χωρίς ΠΑΣΟΚ. Μόλις είδαμε τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΔΗΜΑΡ αναφωνήσαμε εύρηκα! Πιστέψαμε βαθιά ότι το project Δημοκρατική Αριστερά εξυφαίνεται ως σχέδιο σωτηρίας του συστήματος ΠΑΣΟΚ. Ήμασταν βέβαιοι, όλα τα κομμάτια του πάζλ ταίριαζαν. Κάποιοι μάλιστα κλείνανε από καιρό το μάτι στον μικρό που τα λέει ωραία, που έχει βελτιωθεί πολύ επικοινωνιακά, και αβαντάρανε έτσι τον άκακο ΣΥΡΙΖΑ και τον φέρελπι αρχηγό του, θεωρώντας ευηθώς ότι η άνοδός της Αριστεράς θα είναι και η ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ. Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης…
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς ένα κόμμα, είναι νοοτροπία, τρόπος να περνά κανείς τη ζωή του: με δανεικά, άκοπα, πονηρά, αναξιοκρατικά, ψεύτικα, αντιπαραγωγικά, φαύλα. Στη διάρκεια του βίου του το κόμμα για να επιβιώσει επέδειξε πολλά πρόσωπα, από αντιευρωπαϊκό, δημαγωγικό και λαϊκίστικο έως εκσυγχρονιστικό, βλαχομπαρόκ τρέντυ και δουλικό παράρτημα ξενικών συμφερόντων. Χωρίς ποτέ όμως να μεταβάλλει την ουσία, το στόχο, το νόημα της ύπαρξής του, που δεν ήταν άλλος από την εξουσία καθ΄ εαυτήν και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Το απόκομμα του οποίου ηγείται σήμερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν φαίνεται να πείθει και να ενδιαφέρει κανέναν. Έχει τελειώσει ιστορικά, γι΄ αυτό και δεν υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια των πανίσχυρων ΜΜΕ να ανακόψουν την πορεία του προς τον όλεθρο. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το κράτος ΠΑΣΟΚ. Όλους αυτούς δηλαδή που τόσα χρόνια κάνανε περιουσίες, απέκτησαν ισχύ και συνάμα πρόσβαση στην εξουσία.
Φαίνεται λοιπόν ότι η κιβωτός που θα κληθεί να σώσει τον παπανδρεϊκό τρόπο ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Με μια αριστοτεχνική, ομολογουμένως, ντρίμπλα, που μας άφησε τους περισσότερους αρκετά μέτρα πίσω, το πολιτικό, εκδοτικό, μιντιακό και μπαταχτσιδοεπιχειρηματικό κατεστημένο επιχειρεί έναν ασύλληπτο ιστορικοπολιτικό αναχρονισμό, διακτινίζοντας τη χώρα στο ΄81 και στις απαρχές της λαίλαπας. Τι κι αν αντί για τον χαρισματικό Αντρέα υπάρχει ένας ακοινώνητος γηραλέος μείραξ; Ο καθείς και τα όπλα του. Σημασία έχει να διασωθεί ο παπανδρεϊκή φαυλότητα, η απουσία ελέγχου, το μοίρασμα της πίτας κατά το δοκούν, η εξουσία για την εξουσία. Και αυτό στις μέρες μας γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Με την επιστροφή στη δραχμή.
 Εκεί όπου το πάρτι της διαπλοκής θα ξαναφουντώσει, για τους ελάχιστους φεουδάρχες στην αρχή, σιγά σιγά και σε απείρως μικρότερες κλίμακες και για όσους δηλώνουν συν τω χρόνω κομματική υποταγή, μέχρι που να επανακαταστεί η εξαθλιωμένη κοινωνία καλολαδωμένο γρανάζι του κομματικού μηχανισμού της κιβωτού (που τότε μπορεί να μην λέγεται καν ΣΥΡΙΖΑ καθώς οι συνθήκες μπορεί να επιβάλλουν μία νέα μετάλλαξη). Σε κάθε περίπτωση (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή ό,τι άλλο ξεφυτρώσει από την ίδια εθνοκτόνο ρίζα) αυτό που μετράει, γι΄ αυτό που θα δοθεί η μητέρα των μαχών, είναι ο πασοκικός, ο παπανδρεϊκός τρόπος, θεματοφύλακας του οποίου σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και πρωτοπαλίκαρό του ο Αλέξης Τσίπρας.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι αντικομουνιστικές υστερίες όχι μόνο δεν πλήττουν στα σοβαρά την προσπάθεια μετακένωσης του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα έλεγα ότι τον ενισχύουν. Το στοίχημα επομένως για τον υγιώς (μη εθνομηδενιστικά τουλάχιστον) σκεπτόμενο πολιτικό κόσμο του τόπου είναι πρωτίστως να καταστήσει σαφές στους πολίτες όχι πόσο κακιά είναι η Αριστερά αλλά τι ακριβώς επιχειρείται και διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές. Όχι μαθήματα πολιτικού σαβουάρ βιβρ, όχι κουνήματα δαχτύλων, ξερολισμούς και μουτράκια σε όσους δεν ψώνισαν από Συγγρού γωνία, αλλά ενάργεια, σοβαρότητα, ήθος, επιχειρήματα, λόγος πατριωτικός, εθνικός, ενωτικός.
Αν μένω ακόμα σε αυτό το freak hostel που λέγεται Νέα Δημοκρατία είναι για έναν λόγο. Τον Αντώνη Σαμαρά. Τίποτα άλλο. Τόσο καιρό υπήρχε η αίσθηση σε πολλούς ότι ο Σαμαράς τα κάνει όλα σωστά, έχει αλάνθαστο κριτήριο και υπερκόσμια χαρίσματα. Τα επιτεύγματα της συντριβής αφ΄ ενός του ισχυρότερου παλαιοκομματικού πυλώνα στο εσωτερικό της παράταξης και, αφ΄ ετέρου, του πρωθυπουργεύοντος άγλωσσου μυστακοφόρου ανθέλληνα, συνεπικουρούσαν και έδιναν ελπίδες για ριζική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό.
Ο Σαμαράς όμως  έκανε σφάλματα, αφέθηκε να επηρεαστεί από ανθρώπους που βάφτισαν τη δειλία διπλωματία. Απογοήτευσε κόσμο, αυτό είναι αλήθεια και καλά θα κάνουνε να τη δεχτούν όσοι κλείνουν τα μάτια ακόμα και τώρα. Άλλοι, παρ΄ όλες τις επιφυλάξεις τους, συνέχισαν να τον στηρίζουν (μαγκωμένοι, κατηφείς αλλά παρόντες). Άλλοι πάλι δεν κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση και επέλεξαν το αυτομαστίγωμα του καιροσκόπου και της ακροδεξιάς. Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν βρήκαν καν τη δύναμη να πάνε να ψηφίσουν. Η ζωή όμως συνεχίζεται, η χώρα μάς χρειάζεται όλους, μαζικά, και μας χρειάζεται όχι για να μας διορίσει και να μας βολέψει όπως κάποτε, αλλά για να εξασφαλίσει τη δυνατότητα πρωτίστως να υπάρχει και στη συνέχεια να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο.
Στη μάχη που ακολουθεί κρίνεται αναντίρρητα, και μάλλον τελεσίδικα, η επιστροφή της πατρίδας στο έλος της δεκαετίας του ΄80 (χωρίς όμως πακέτα Ντελόρ και ξένο, αδούλευτο, χρήμα) ή το ενδεχόμενο ενός άλματος προς τα εμπρός, χωρίς τα δεσμά της ψευτιάς, της μειονεξίας, της φαυλότητας, της αδικίας. Με ένα τέτοιο διακύβευμα μπροστά μας δε νοείται να μείνουμε αμέτοχοι. Και η μετοχή στη δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την έννοια της επιλογής. Οι επιλογές μας λοιπόν είναι συγκεκριμένες.
 Μακάρι, ειλικρινά μακάρι να υπήρχαν καλύτερες, ιδανικές ει δυνατόν, επιλογές που θα εγγυόταν ομαλότητα, πρόοδο, ανάπτυξη και ευημερία. Θα το πω και ας σκανδαλιστούν κάποιοι: Αν βρισκόταν καλύτερος από τον Σαμαρά εγώ θα ήμουν με τον καλύτερο, όχι με τον Σαμαρά, γιατί μέλημά μου είναι η χώρα και όχι η πολιτική τύχη κανενός.
Εξακολουθώ να τον στηρίζω γιατί τον αξιολογώ ακόμα καλύτερο από τους άλλους. Ζυγίσω τις δικές μου ελπίδες και απογοητεύσεις, τα δικά του χαρίσματα και αδυναμίες, επιστρατεύω τον ορθολογισμό μου, συναρμόζω τα επί μέρους σε ένα συνολικό πλαίσιο όχι φαντασιακό αλλά ρεαλιστικό, και αποφαίνομαι πως ο Αντώνης Σαμαράς έχει μεγαλύτερα εχέγγυα επιτυχίας (ή έστω μικρότερης αποτυχίας) από τους υπολοίπους. Κι αν με το καλό έρθει η νίκη και αυτός συνεχίσει να επιτρέπει και να επιλέγει (γιατί τότε η ευθύνη της επιλογής θα βαραίνει αυτόν και μόνον αυτόν) την αυτοϋπονόμευση από το παλαιοκομματικό έλος, τότε ας χωρίσουν, με αποκλειστικά δικιά του ευθύνη πια, οι δρόμοι μας οριστικά και αμετάκλητα. Αν πάλι επιχειρήσει τη ριζική αλλαγή, τότε θα βρει δίπλα του χιλιάδες συμπαραστάτες, μαχητές της αξιοπρέπειας και της εθνικής παλιγγενεσίας. Αυτό είναι το δικό μου, υποκειμενικό συμπέρασμα, ο δικός μου, προσωπικός ορθός(;) λόγος.
Σημ. Τα έντονα κομμάτια, είναι δικές μου επισημάνσεις.
Υστερόγραφη έκκληση: Δεν πολεμάς τον παπανδρεϊκό τρόπο  επιστρατεύοντας τους γνησιότερους εκφραστές του. 
Άρθρο του Τιγρανη,  από το antinews.gr