“Τότε τας πόλεις απόλλυσθαι, όταν μη δύνωνται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν” Αντισθένης “Οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους έντιμους”

Πολλοί Συνέλληνες σκέφτονται να ψηφίσουν τη Κυριακή μικρά κόμματα, πρώτον για να εκφράσουν την οργή τους για το τέλμα που έχει οδηγηθεί η χώρα και δεύτερον για να στείλουν ένα μήνυμα συμμόρφωσης   στα  μεγάλα που ευθύνονται για την σημερινή κατάντια.
Είναι όμως αυτή η σωστή λύση για να εκφράσουμε την οργή μας;
Θα μπορέσουν τα μικρά κόμματα να μας βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο;
Φανταστείτε να εισέλθουν στη Βουλή οκτώ κόμματα. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει  συνεννόηση έστω και για τα στοιχειώδη; Φανταστείτε μόνο τους καβγάδες μεταξύ αριστεράς και Χρυσής Αυγής. Τους τραμπουκισμούς του αρχηγού της και των συνδαιτυμόνων του. Τις ανέξοδες κραυγές των όψιμων «πατριωτών» οι οποίοι τόσα χρόνια έπαιζαν τα παιχνίδια τους στις πλάτες των ψηφοφόρων της ΝΔ. Τις διάφορες προοδευτικές δυνάμεις που δεν πρόκειται να ψηφήσουν ούτε ένα νομοσχέδιο, καθώς το μόνο που έχουν μάθει είναι να αποδομούν τα πάντα και να «πουλάν» ιδεολογία.
Με απλά λόγια θα επικρατεί το απόλυτο χάος, ενώ η χώρα θα είναι ακυβέρνητη.
Η εκρηκτική αυτή κατάσταση θα οδηγήσει και πάλι σε εκλογές.
Θα μου πείτε πως τα γράφεις όλα αυτά για να μας πείσεις ότι η μόνη λύση είναι ο Σαμαράς κλπ.
Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή ιστορική αναδρομή των τελευταίων δυόμισι χρόνων για να δούμε πως φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο και ποιος  τελικά διαθέτει τα εχέγγυα να μας βγάλει από την κρίση.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, τον «Τιτανικό» του Παπακωσταντίνου και τον «πάτο» του Βενιζέλου που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιος έλεγε τα ΟΧΙ  και τα ΝΑΙ για να σώσει την χώρα, με τεράστιο πολιτικό και προσωπικό κόστος.
Όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε και την καπήλευση της δυστυχίας του κόσμου από τις διάφορες και υποτιθέμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις των οποίων οι προτάσεις  οδηγούν τελικά μόνο σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής.
Παρά τα λάθη του, ουδείς αλάνθαστος, ο Σαμαράς απέδειξε πως διαθέτει τα εχέγγυα να μας βγάλει από την κρίση . Είναι ο μόνος που παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανάταξης και ανάπτυξης του ελληνικού κράτους-έθνους, ενώ την ίδια στιγμή μου δίνει την δυνατότητα να  ψηφίσω νέα πρόσωπα εκφράζοντας την οργή μου δημιουργικά για να στείλω τα ρετάλια της μεταπολίτευσης στα αζήτητα της ιστορίας, βάζοντας έτσι ένα λιθαράκι για την Νέα Ελλάδα που μου υποσχέθηκε το 2009.
Θα μου πείτε εδώ δεν τόλμησε να αλλάξει την ΝΔ, θα αλλάξει την Ελλάδα;
Θα σας απαντήσω και πάλι με μιά ιστορική αναδρομή. Τι πήρε και τι έφτιαξε;
Το 2009 ο λαός τον έβαλε αρχηγό σε ένα  κόμμα εντελώς διαλυμένο. Εξ αρχής πάλευε και παλεύει με τα εσωτερικά φέουδα της ΝΔ, τα οποία προσπαθούν νυχθημερόν να τον ανατρέψουν. Με τελευταία απόπειρα το πραξικόπημα από κάτι υποτιθέμενους πατριώτες, οι οποίοι θυμήθηκαν να γίνουν αντιμνημονιακοί, αφού είχαν ψηφίσει αρκετά άρθρα  του μεσοπρόθεσμου τον προηγούμενο Ιούνιο.
Την ίδια στιγμή είχε να αντιμετωπίσει έναν καταστρεπτικό ΓΑΠ, έναν yes man σε ότι του έλεγαν οι διεθνείς δανειστές, ρίχνοντας την χώρα στο βάραθρο.
Είπε όχι στο Μνημόνιο και στην Μέρκελ, πηγαίνοντας κόντρα με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Το ίδιο του το κόμμα δηλαδή. Φώναζε, ότι το φάρμακο που δίδεται στον ασθενή τον οδηγεί στον θάνατο, παρουσιάζοντας απτές  λύσεις. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας τον αντιμετώπισαν σαν το κακό παιδί της Ευρώπης και ο ΓΑΠ τον χλεύαζε ως… Χάρι Πότερ, συνεχίζοντας το καταστρεπτικό του έργο.
Όμως κράτησε. Αν δεν είναι αντίσταση αυτή τότε τι είναι;
Στην συνεχεία ήρθε αντιμέτωπος με τον απίστευτο οπορτουνισμό του ΓΑΠ, ο οποίος αφού κατέστρεψε την Ελλάδα βάζοντάς τη στη μέγκενη της τρόικας, θυμήθηκε  να κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει την πορεία της χώρας ο λαός, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Εκεί είναι που φάνηκε ο ηγέτης. Θυσίασε εαυτόν για την πατρίδα.
Μήπως θα ήταν ηγέτης αν πήγαινε την χώρα σε εκλογές μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το θυμικό του κόσμου, οδηγώντας τον έτσι στον Καιάδα;
Ωστόσο, ο Σαμαράς δεν βγήκε να πει ότι έσωσε την χώρα όπως μας έλεγε ο ΓΑΠ, αλλά ούτε είπε ότι η στάση που κράτησε έλυσε τα προβλήματα της χώρας.
Είπε το αυτονόητο. Πρέπει να παραμείνουμε στο παιχνίδι, να παραμείνουμε στον ευρωπαϊκό χάρτη ώστε να έχουμε την δύναμη  να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα και να την απαλλάξουμε από το μεταπολιτευτικό μόρφωμα.
Εν ολίγοις δηλαδή, διάλεξε μεταξύ του χειρότερου και του καταστροφικού.
Και επωμίστηκε μία κατάσταση για την οποία δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Πως αλλιώς θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα σε ανάπτυξη; Nα χαράξει φερειπείν την ΑΟΖ για να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας που θα της επιτρέψει να ορθοποδήσει, αν απομόνωνε την Ελλάδα από την Ευρώπη;
Και οι εξελίξεις τον δικαιώνουν. Ήδη στην Ευρώπη, αρχίζουν και πληθαίνουν οι φωνές, με πρώτη του Ολάντ, ότι η λιτότητα οδηγεί την Ευρωζώνη στην καταστροφή, προτάσσοντας ως λύση  την ανάπτυξη που πρότεινε ο Σαμαράς εδώ και δύο χρόνια.
Άραγε τι θέλουμε; Να παραμείνουμε στο παιχνίδι ή να αυτοκαταστραφούμε όπως κάναμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Καλό βόλι.
Πάνος Ζήσης