22/04/2019 18:00

Του Strange Attractor​​

12 ΣΧΟΛΙΑ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ

Δεν ξεχνώ!!!

Για όλους εκείνους άνω των 40-50 ετών, μια πενταετία δεν είναι τίποτα.

Είναι σαν ένα πετάρισμα των ματιών.

Γι’ αυτό και για μένα, όλα εκείνα που πρέσβευε και διατυμπάνιζε ο Σύριζα πριν από το 2015, ακόμη κι από το 2008… τα θυμάμαι σαν να έγιναν χθες.

Δηλαδή, όσο και να θέλω ή να προσπαθώ… δεν ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ το δούλεμα.

Δεν ξεχνώ τις απατεωνιές.

Δεν ξεχνώ το σαμποτάζ.

Δεν ξεχνώ τις κωλοτούμπες…

Θυμάμαι σαν χθες το σιγοντάρισμά του Σύριζα στους μπαχαλάκηδες που έκαψαν την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008.

Θυμάμαι την πριμοδότησή του στο «κίνημα» των αγαναχτιστών.

Θυμάμαι τα τραπέζια που έστηναν οι συριζαίοι μεγαλόσχημοι στις πλατείες, ξεδιπλώνοντας το όραμά τους για την μετατροπή μας σε Βενεζουέλα (ή Αργεντινή τότε).

Θυμάμαι τις υποσχέσεις για κατάργηση των διοδίων, του ΕΝΦΙΑ, και γενικά των φόρων.

Θυμάμαι την λατρεία τους για τους δυστυχείς «πρόσφυγες πολέμου» που βασάνιζαν οι σαμαροβενιζέλοι (σβήνοντας τα αιρκοντίσια τα μεσημέρια στην Αμυγδαλέζα).

Θυμάμαι την δέσμευση για κατάργηση των ΜΑΤ και τον αφοπλισμό της αστυνομίας.

Θυμάμαι την ζουρλή αγκαλιά με την ζαβή να σκαρφαλώνουν σε κάγκελα με τις ντουντούκες ανά χείρας.

Θυμάμαι τα GoBackMadamMerkel, και άλλες παρόμοιες σαχλαμάρες…

Τα θυμάμαι όλα.

Και μετά νίκησε ο Σύριζα… κι άρχισαν άλλα.

Θυμάμαι τις μπουτούδες να χορεύουν τσάμικα στο Σύνταγμα.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες ουρές ηλικιωμένων στα ΑΤΜ, μέσα στον καύσωνα, να περιμένουν να πάρουν 60 ευρώ.

Θυμάμαι τον Παρασκευόπουλο και τον περίφημο νόμο του.

Θυμάμαι την Μακεδονία… να ‘ταν κι άλλη.

Εν ολίγοις, ναι, τα θυμάμαι όλα… σαν να συνέβησαν χθες.

Όλα εκείνα που οδήγησαν εκατομμύρια μελανιασμένων συμπατριωτών μας, ασχέτως πολιτικής προέλευσης, να στοιχηθούν πίσω από τους επαγγελματίες (μιλιονέρηδες οι περισσότερο) επαναστάτες του Σύριζα, και να στείλουν το γελαστό παιδί (με το στραβό στόμα) στο Μαξίμου…

Εκεί που κατοικοεδρεύει σήμερα, αγκαλιά με τους Καρανίκες, και κρυμμένος πίσω από ατελείωτες κλούβες των ΜΑΤ (που θα καταργούσε).

Εξ ου και ζούμε σήμερα όλα αυτά που ζούμε…

Έλα όμως που ο σημερινός Σύριζα, το μεταμοντέρνο βρώμικο Πασόκ δηλαδή, άσχετα αν έχει κάνει άπειρες κωλοτούμπες, συνεχίζει να απολαμβάνει ένα 20-25% σε δημοσκοπικό επίπεδο.

Όπως π.χ. ο Δρ Μπαρουφάκης, που άσχετα αν κατέστρεψε την οικονομία μας, συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος, και να λατρεύεται μετά μανίας.

Και γιατί συμβαίνει αυτό;

Πρώτον διότι τα περισσότερα γίδια έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Δεύτερον, διότι έχουν πλέον ενηλικιωθεί και ψηφίζουν άτομα, που όταν συνέβαιναν τα παραπάνω κωμικοτραγικά ήταν δεν ήταν 12-13 ετών, και άρα δεν έχουν ιδέα…

Τρίτον… οι βολεμένοι, δηλαδή οι μόνιμα άεργοι και νυν διορισμένοι πρώην αφισοκολλητές, οι μετακλητοί, οι γκόμενοι της Σβίγγου, οι μεγαλοεπιχειρηματίες διαπλεκόμενοι, οι ΜΚΟτζήδες, οι χασικλήδες, οι μπαχαλάκηδες, κλπ.

Και όλα αυτά τα θυμήθηκα διότι τόσο σε προσωπικές συζητήσεις με διάφορους, όσο και με αναρτήσεις που βλέπω στον απέραντο ωκεανό των σόσιαλ μίντια, συναντάω ανθρώπους που κανονικά δεν θα έπρεπε να ψηφίζουν λόγω βλακείας… και όμως!

Π.χ. άτομα που εκφέρουν άποψη, που το παίζουν πολιτικοποιημένοι, αλλά που αγνοούν, ή που δεν θυμούνται όλες εκείνες τις παπάντζες που εκστόμιζαν οι συριζαίοι, που υπόσχονταν ο Αλέξης, και που διακήρυτταν τα προβεβλημένα στελέχη του.

Που αγνοούν ακόμη και την περίφημη δήλωση (και στο τουίτερ) του Αλέξη, δια της οποίας υπόσχονταν να καταργήσει το μνημόνιο με ένα μόνο άρθρου ενός μόνο νόμου.

Που αγνοούν ή που δεν θυμούνται τις δεσμεύσεις του για πρόσκληση στην Ελλάδα όχι μόνο των απανταχού «προσφύγων πολέμου», αλλά και των οικογενειών τους, για να μην αισθάνονται μόνοι!

Που αγνοούν ή που δεν θυμούνται τις προτάσεις του Μανώλη Γλέζου για τόνωση της απασχόλησης με εργασία και χαρά στα … φράγματα!

Που αγνοούν ή που δεν θυμούνται το «θα ρισκάρουμε στο Αιγαίο με τους Τούρκους»…

Και άλλα πολλά.

Και ενώ αγνοούν όλα τα παραπάνω, δηλώνουν ενθουσιασμένοι με την μαχητικότητα του Αλέξη, που επιτέλους είπε ένα ΟΧΙ στους «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι», σε αντίθεση με τους προηγούμενους, άσχετα αν έπαιξε και έχασε διότι τον υπονόμευσαν οι «μπροδώτες», που είναι εντός των τειχών…

Που δηλώνουν ενθουσιασμένοι με τις… 120 δόσεις! Ποιες;

Και που αισθάνονται περήφανοι που επιτέλους η χώρα μας θα γίνει διαστημική δύναμη, στέλνοντας οσονούπω διαστημόπλοιο στο φεγγάρι!

Ναι… το πιστεύουν.

Συμπέρασμα; Υπάρχει μια νέα φουρνιά 17αρηδων ψηφοφόρων, που δεν γνωρίζουν τι εστί η κυβίστηση του Σύριζα, αγκαλιά με μια άλλη, παλιότερων, που δεν θυμούνται ούτε τι φάγανε χθες, πόσο δε μάλλον τι έλεγε ο Αλέξης πριν από 4-5 χρόνια.

Χώρια οι συνεχώς ανανεούμενοι σανοφάγοι, τους οποίους η χώρα μας παράγει σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσους μπορεί να αφομοιώσει.

Σαν τους πέρσοναλ τρέινερς, ή τους σου σεφ… ένα πράγμα.

Το αποτέλεσμα; Μπορεί τον Οκτώβριο να μην κερδίσει ο Σύριζα, αν κι αυτό παίζεται με όλα αυτά που βλέπω γύρω μου, αλλά σίγουρα θα πάρει ένα δυσανάλογο με την αξία του υψηλό ποσοστό, δια του οποίου και θα συνεχίσει να αποδομεί συστηματικά την χώρα, όντας ρυθμιστής του πολιτικού μας συστήματος για πολλά ακόμη τέρμινα.

Με τα γίδια να χειροκροτούν από κάτω.

Δυστυχώς…

πηγή: www.antinews.gr 

Ο φιλελευθερισμός πρέπει να επανεφευρεθεί

του Αθανάσιου Χρ. Παπανδρόπουλου

Όταν το 1843 ο Βρετανός πιλοποιός Τζέιμς Ουίλσον ίδρυσε το διάσημο σήμερα περιοδικό «The Economist», πίστευε βαθύτατα ότι η ελευθερία και η συναφής με αυτήν δημιουργία ήταν κινητήρια δύναμη για πρόοδο και ευημερία. Είχε δε υποσχεθεί ότι θα τάσσεται με την πλευρά της ευφυΐας, γιατί αυτή είναι που οδηγεί προς τα εμπρός, παρά τη λυσσώδη μάχη εναντίον της από τις δυνάμεις της άγνοιας και της αμάθειας.

Από την εποχή που ο Ουίλσον έγραφε το παραπάνω, οι ανθρώπινες γνώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί επί 10.000 φορές, ο μέσος χρόνος ζωής σχεδόν τριπλασιάστηκε και σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε ένας απίστευτος εκδημοκρατισμός του πολιτισμού, του αθλητισμού, της παιδείας, της υγείας και βέβαια της παραγωγής και διάχυσης του πλούτου, παρά τις αντίθετες γνώμες.

Στην εποχή μας, πολλά εκατομμύρια πολιτών-καταναλωτών μπορούν να παρακολουθήσουν διάσημους μουσουργούς, να θαυμάσουν ασύλληπτα έργα τέχνης, να απολαύσουν κορυφαίες αθλητικές οργανώσεις και να βρουν με ένα απλό κλικ αστείρευτες πηγές γνώσης. Όλα αυτά τα επιτεύγματα σίγουρα δεν οφείλονται αποκλειστικά στον φιλελευθερισμό. Ο τελευταίος, όμως, υπήρξε η βάση τους.

Θα πρέπει να επισημάνουμε, ωστόσο, ότι καμία επιτυχία δεν έχει αιώνιο χαρακτήρα. Κι αυτό για έναν απλό λόγο: Στο μέτρο που οι κοινωνίες προοδεύουν, αλλάζουν και οι όροι άσκησης της πολιτικής.

Μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται σε νέες συνθήκες, είτε αυτές είναι παραγωγικές είτε κοινωνικές-πολιτιστικές.

Από την άποψη αυτή, κατά τον «The Economist» και τον γράφοντα, ο πραγματικός φιλελευθερισμός είναι μια πραγματική κινητήρια δύναμη αλλαγής σε όλα τα επίπεδα. Είναι η αντίληψη που απορρίπτει τις ιδεοληψίες και τις μεταφυσικές ερμηνείες:

«Οι πραγματικοί φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι οι κοινωνίες μπορούν να αλλάξουν σταδιακά προς το καλύτερο, από τη βάση προς την κορυφή. Η διαφορά τους από τους επαναστάτες βρίσκεται στο ότι δεν πιστεύουν στον εξαναγκασμό του ατόμου προκειμένου να αποδεχθεί τις πεποιθήσεις κάποιου άλλου.
Η διαφορά τους από τους συντηρητικούς βρίσκεται στο ότι θεωρούν πως η κυριαρχία μιας αριστοκρατίας ή μιας άρχουσας ελίτ, όπως και κάθε μορφή συγκέντρωσης της εξουσίας, καταλήγουν να γίνουν πηγές καταπίεσης.

Ο φιλελευθερισμός ξεκίνησε επομένως ως μια κοσμοθεωρία ανήσυχη, που δεν συμβιβαζόταν. Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, οι φιλελεύθεροι επαναπαύθηκαν στην εξουσία, με αποτέλεσμα να απωλέσουν τον μεταρρυθμιστικό ζήλο τους.
Οι φιλελεύθερες ελίτ που κυβερνούν, θέλουν να πιστεύουν ότι το σύστημα του οποίου ηγούνται είναι απόλυτα αξιοκρατικό και ότι έχουν κερδίσει με την αξία τους τα προνόμιά τους.
Στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Στις καλύτερες περιπτώσεις, το αξιοκρατικό πνεύμα ανταγωνισμού έχει γεννήσει μεγάλη ευημερία και πλήθος νέων ιδεών.
Στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της οικονομικής ελευθερίας, οι κυβερνήσεις έχουν ανοίξει τις αγορές στον ανταγωνισμό. Η φυλή, το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι λιγότερο από ποτέ εμπόδια στην προσωπική εξέλιξη του ατόμου.
Η παγκοσμιοποίηση έχει βγάλει από τη φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ωστόσο, οι κυβερνώντες φιλελεύθεροι έχουν συχνά προφυλάξει τον εαυτό τους από τις επιπτώσεις των ξεσπασμάτων δημιουργικής καταστροφής. Προνομιούχα επαγγέλματα, όπως τα νομικά, προστατεύονται από ανούσιους κανονισμούς.
Οι καθηγητές πανεπιστημίου απολαμβάνουν τη μονιμότητά τους, την ίδια στιγμή που διακηρύσσουν τις αρετές της ανοιχτής κοινωνίας. Τα στελέχη του χρηματοπιστωτικού τομέα απέφυγαν τις χειρότερες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, όταν οι εργοδότες τους διασώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων.
Η παγκοσμιοποίηση απέβλεπε στη δημιουργία κερδών που θα μπορούσαν να ωφελήσουν τους μη προνομιούχους, όμως υπερβολικά λίγοι από αυτούς είδαν κάποιο όφελος...».

Κάποιοι δήθεν φιλελεύθεροι μετέτρεψαν την παγκοσμιοποίηση σε μνημείο του κράτους και μέσω αυτής υπερχρέωναν τα νοικοκυριά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας.
 Έδωσαν δε ιδεολογική τροφή σε μια καταρρέουσα αριστερά, που σήμερα πιπιλίζει την καραμέλα του «νεοφιλελευθερισμού» ή της διαστροφής του κράτους.

Στο πλαίσιο αυτό, από κάθε άποψη, η φιλελεύθερη αξιοκρατία είναι κλειστή και συντηρεί τα προνόμιά της. Πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι στο διάστημα 1999-2013 τα διακεκριμένα πανεπιστήμια της Αμερικής δέχθηκαν πολύ περισσότερους φοιτητές από το ανώτερο 1% των νοικοκυριών με βάση το εισόδημα, παρά από το χαμηλότερο 50%.
Στο διάστημα 1980-2015 τα πανεπιστημιακά δίδακτρα στην Αμερική αυξήθηκαν 17 φορές ταχύτερα απ' ό,τι το διάμεσο εισόδημα. Οι 50 μεγαλύτερες αστικές περιοχές περιέχουν το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού και παράγουν το 40% της παγκόσμιας παραγωγής. Όμως, οι περιορισμοί στη δόμηση έχουν αποκλείσει από αυτές πολλούς ανθρώπους, και ιδίως τους νέους.

Οι κυβερνώντες φιλελεύθεροι είναι τόσο απορροφημένοι από την προσπάθειά τους να διατηρήσουν την ισχύουσα τάξη, που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ριζοσπαστισμός. Θυμηθείτε πώς η Χίλαρι Κλίντον, στην εκστρατεία της για την προεδρία της Αμερικής, έκρυβε την έλλειψη μεγάλων οραμάτων πίσω από έναν καταιγισμό επιμέρους προτάσεων.
Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία το 2015 έχασαν από τον Τζέρεμι Κόρμπιν όχι επειδή αυτός διέθετε εξαιρετικές πολιτικές ικανότητες, αλλά επειδή οι ίδιοι ήταν απελπιστικά κοινότοποι.

Οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες διαμορφώνουν μια ατελείωτη σειρά ευφυών διορθωτικών πολιτικών, όμως παραμένουν αισθητά αποστασιοποιημένοι από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι βοηθούν. Αυτό δημιουργεί δύο κατηγορίες: εκείνους που δρουν και εκείνους που υφίστανται τη δράση, εκείνους που αναπτύσσουν θεωρίες και εκείνους τους οποίους αφορούν οι θεωρίες, εκείνους που χαράσσουν πολιτική και εκείνους στους οποίους εφαρμόζεται η πολιτική.

Πολύ φοβούμεθα ότι η σημερινή άρχουσα τάξη ζει σε μια φούσκα άσχετη με την όποια φιλελεύθερη αντίληψη. Οι φιλελεύθεροι βρίσκονται και τα λένε μεταξύ τους, χωρίς να σκέφτονται ποια είναι τα συστατικά της κρίσης.
Κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η αφοσίωση στα παραδοσιακά κόμματα φθίνει σταδιακά.

Αντίθετα, ο κόσμος αναζητά ταυτότητα σε ομάδες που ορίζονται από τη φυλή, τη θρησκεία ή τη σεξουαλικότητα. Κατά συνέπεια, η δεύτερη αρχή, το κοινό συμφέρον, είναι πλέον κατακερματισμένη.
Η πολιτική των ταυτοτήτων συνιστά μια εύλογη απάντηση στις διακρίσεις, όμως, όσο οι ταυτότητες πολλαπλασιάζονται, η πολιτική κάθε ομάδας συγκρούεται με την πολιτική των υπολοίπων.
Αντί να οδηγεί σε ωφέλιμες για όλους συμβιβαστικές λύσεις, ο δημόσιος διάλογος καταλήγει να γίνεται τόπος έκφρασης φυλετικής οργής.

Οι δεξιοί ηγέτες, ιδίως, εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια που προκαλεί η μετανάστευση στον κόσμο, για να κερδίσουν υποστήριξη και προβάλλουν αυτάρεσκα αριστερά επιχειρήματα περί πολιτικής ορθότητας για να τροφοδοτήσουν το αίσθημα των ψηφοφόρων ότι αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση.
Το αποτέλεσμα είναι η πόλωση. Μερικές φορές αυτό οδηγεί σε αδυναμία δράσης, και άλλες στην τυραννία της πλειοψηφίας.
 Στη χειρότερη περίπτωση ενθαρρύνει και ενισχύει τον ακροδεξιό αυταρχισμό.

Είναι ώρα να επανεφευρεθεί ο φιλελευθερισμός. Οι φιλελεύθεροι δεν πρέπει να αφιερώνουν τόσο χρόνο στο να κατηγορούν τους επικριτές τους ως ανόητους και μισαλλόδοξους, αλλά στο να διορθώνουν τα κακώς κείμενα. 

Το πραγματικό πνεύμα του φιλελευθερισμού είναι η αυτοσυντήρηση της φιλελεύθερης τάξης, αλλά είναι ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό. Σήμερα, με το ίδιο όραμα, οι φιλελεύθεροι πρέπει να πάρουν το μέρος της κοινωνίας που αγωνίζεται για την επιβίωση, διάγει ανασφαλή βίο και παλεύει ενάντια στους πατρικίους.

Πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την πίστη τους στην ατομική αξιοπρέπεια και την αρχή ότι το άτομο φροντίζει τον εαυτό του, περιορίζοντας τα προνόμιά τους.
 Πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τον χλευασμό του εθνικισμού και να του δώσουν το δικό τους νόημα, να τον γεμίσουν με τη δική τους πολιτειακή υπερηφάνεια στην οποία έχουν δικαίωμα όλοι.
Αντί να συγκεντρώνουν την εξουσία σε μεγάλα υπουργεία και τεχνοκρατικούς μηχανισμούς που δεν λογοδοτούν πουθενά, θα πρέπει να την αποκεντρώνουν σε περιφέρειες και δήμους.

Οι φιλελεύθεροι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις σημερινές προκλήσεις με σθένος. Αν επικρατήσουν, αυτό θα οφείλεται στην απαράμιλλη ικανότητα της ιδεολογίας τους να δημιουργεί συνθήκες ελευθερίας και ευημερίας.
Πρέπει να δεχθούν την κριτική και να δουν ευνοϊκά τον δημόσιο διάλογο, ως πηγές ενός νέου τρόπου σκέψης που θα αναζωπυρώσει το κίνημά τους. Πρέπει να δείξουν τόλμη και δίψα για μεταρρυθμίσεις.

Ιδίως οι νέοι, οι οποίοι έχουν να διεκδικήσουν έναν ολόκληρο κόσμο...

*Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος είναι Δημοσιογράφος. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (1993-1998) και Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου (1997-2003).

Ψηλά τις καρδιές... και ψηλά τις σημαίες!

Φωτο: ekirikas.com

26/10/2018 12:17

Της Κρινιώς Καλογερίδου​​

12 ΣΧΟΛΙΑ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ

Τέτοιες μέρες πάνω-κάτω, στο τέλειωμα του Οκτώβρη που κυοφορεί την μεγάλη εθνική μας γιορτή, μου έρχεται στο μυαλό ασυναίσθητα μια μέρα των μαθητικών μου χρόνων η οποία θα μου μείνει αξέχαστη, γιατί έδωσε πνοή και υπόσταση στην εθνική μου συνείδηση, που βρισκόταν στα σπάργανα ακόμη.

Είχαμε έκθεση, θυμάμαι, κι η καθηγήτριά μας, υπέρμαχος της δημοτικής σε εποχή καθαρεύουσας, ανέπτυσσε με την κοντράλτα φωνή της τα διέξοδα που δίνει η ζωή στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας. Κάποια στιγμή διέκοψε απότομα την αφήγησή της και, σαν να ήθελε να οπτικοποιήσει την εικόνα των ιδεών της, γύρισε κι έγραψε στον πίνακα το ποίημα ενός αγνώστου σ\' εμάς ποιητή, του Κωνσταντίνου Καβάφη:

ΙΘΑΚΗ

Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
...............................................................
Πάντα στὸ νοῦ σου νἄχῃς τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.

Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.
.................................................................
Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θἄβγαινες στὸν δρόμο.
Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά.

Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρῇς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε.
Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα,
ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν.

Η καθηγήτρια...

Το λάτρεψα απ' τον τίτλο και μόνο, πριν καν ακούσω την ανάλυσή της, γιατί με πήρε και με ταξίδεψε στην περιπετειώδη διαδρομή του βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, που - σπρωγμένος απ' την λαχτάρα να φτάσει στον πατρογονικό του παράδεισο, το νησί του - πέρασε αψήφιστα τα εμπόδια και τους πειρασμούς που βρήκε μπροστά του.

- Αυτή είναι η διέξοδος, ο στόχος ζωής που θα βάζετε, η 'Ιθάκη' σας!.., ακούστηκε κάποια στιγμή παλλόμενη η φωνή της καθηγήτριάς μας. Είναι το σύμβολο του πεπρωμένου του κάθε ταξιδιώτη που την ονειρεύεται και για να φτάσει σ\' αυτήν πρέπει προηγουμένως να γευτεί την ευχαρίστηση και την γνώση που του προσφέρει η διαδρομή ως την κορυφή της... Μικρή σημασία έχει αν, όταν φτάσει εκεί, την βρει φτωχότερη από εκείνην που είχε πλάσει μες στο μυαλό του. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, θα του φανεί πολύτιμη σαν κίνητρο όλου του ταξιδιού της επιστροφής του!..

- Και γιατί λέει ο ποιητής ότι είναι πολλές \'\'η Ιθάκες\'\'στον τελευταίο στίχο, με το άρθρο στον ενικό; πετάχτηκε θαρρετά μια ξανθομάλλα απ\' το τρίτο θρανίο.

- Γιατί το ένα σηματοδοτεί τα πολλά. Δεν είναι ένας ο τόπος, στην ουσία, αλλά πολλοί αυτοί που έχουν τη δύναμη να προσελκύσουν τον ταξιδιώτη, για να πραγματώσει το πεπρωμένο του. Είναι πολλοί οι στόχοι που μπορεί να βάλει στη ζωή του. Όταν πετύχει τον έναν, συνεχίζει την πορεία προς έναν υψηλότερο στόχο...
 'Η Ιθάκες' τού δίνουν το κίνητρο για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της ζωής του και στα υψηλά οράματα που θέτει..., της απάντησε η καθηγήτρια με κουρασμένη φωνή και γύρισε να καθίσει στην έδρα, όταν την πρόλαβε μια απορία μαθήτριας, που μας ξάφνιασε στην κυριολεξία.

- Κι αν όλοι οι ταξιδιώτες μαζί βάλουν για στόχο την ίδια 'Ιθάκη', τι μέλλει γενέσθαι, τελικά; ρώτησε προβληματισμένη.

- Ωωω!.., αναφώνησε σαστισμένη η καθηγήτρια μπλέκοντας και ξεμπλέκοντας τα δάχτυλά της από αμηχανία.

Έγινε ολιγόλεπτη σιωπή. Μα γρήγορα εκείνη, βλέποντας τα μάτια των κοριτσιών να είναι καρφωμένα επάνω της, έδωσε την απάντησή της.

- Αν συμβεί αυτό, ο στόχος θα είναι ευκολότερος - πιστεύω - χάρη στη σύμπνοια που θα υπάρχει..., γιατί όπως είπαμε επανειλημμένα...

- ' Εν τη ενώσει η ισχύς ', φώναξαν χορωδιακά όλες μαζί, σαν να ήταν συνεννοημένες,

- Αυτό ακριβώς, είπε χαμογελώντας η καθηγήτρια και το πιο τρανταχτό παράδειγμα γι' αυτό που λέτε είναι η γιορτή που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες, στις 28 Οκτωβρίου!..

Από εκείνην τη στιγμή κι ύστερα, η συζήτηση για την 'Ιθάκη' πέρασε σε δεύτερο πλάνο δίνοντας τη σκυτάλη της σπίθας της στην εθνική επέτειο που πλησίαζε εν χορδαίς και οργάνοις... Ο συνειρμός επιτεύχθηκε με τον πιο φυσικό τρόπο. Η ομόθυμη στόχευση των Ελλήνων στην υψηλότερη κορυφή, όπου τους περίμενε η Νίκη, έφερε το Αλβανικό Έπος, τη δόξα του '40...

Έγινε ξαφνικά ησυχία. Ύστερα πήρε πάλι τον λόγο η καθηγήτρια κι άρχισε να αφηγείται συγκινημένη τα αξέχαστα γεγονότα εκείνης της εποχής, χωρίς να μπορεί να κρύψει τον τόνο της περηφάνιας στην αλλοιωμένη φωνή της. Όταν τέλειωσε την αναδρομή, σηκώθηκε μηχανικά απ' την έδρα της, Το βλέμμα της μόλις που άγγιξε τα μαλλιά των κοριτσιών κι έμεινε εκεί για πολλή ώρα.

- Ήταν η ανδρεία τους καταπληκτική και η αντίστασή τους καταπληκτικότερη..., είπε με βραχνιασμένη φωνή. Ήταν άνθρωποι με ψυχή, με φωτισμένη και γυμνασμένη φιλοπατρία, με πρωτόγνωρο ηρωισμό και διάθεση αυτοθυσίας!.. Κι όμως, όταν ξεκίνησαν να πολεμήσουν τον Ιταλό εισβολέα, οι πιο πολλοί απ' αυτούς ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, ασήμαντοι και ταπεινοί, νοικοκυραίοι της διπλανής πόρτας, βοσκοί, ψαράδες, αγρότες, τεχνίτες, που έγιναν ένα με τους πλούσιους, τους πολέμαρχους, τους 'οδηγούς' και τους μορφωμένους...‟

” Αααχ!.. Ο λαός μας ανέβηκε τότε την πιο ψηλή κορφή της ζωής του, παιδιά, για να βρει την 'Ιθάκη', την ελευθερία του! Δοκιμάστηκε κυριολεκτικά 'εν πυρί, ως χρυσός εν χωνευτηρίω' και άντεξε χάρη στους ηρωικούς νεκρούς του, που τον κράτησαν ενωμένο μέχρι το τέλος... Ας είναι ήσυχες οι ψυχές τους στην αθανασία και μακάρια τα οστά τους όπου αναπαύονται..., κατέληξε συγκινημένη.

- Ήταν κι ο παππούς μου ανάμεσά τους, κυρία!.. Έπεσε πολεμώντας στο Πόγραδετς, πετάχτηκε μια μαθήτρια απ' τα πίσω θρανία σπάζοντας τον μονόλογο από καθέδρας και την ίδια στιγμή βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν το λόγο και άλλες.
Η καθηγήτρια χαμογέλασε απαλά και, κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση, τις άφησε να ξεσπάσουν τον ενθουσιασμό τους.

- Εμένα πολέμησε στους Αγίους Σαράντα και στην Πρεμετή!.., είπε με περηφάνια η διπλανή της.

- Ο δικός μου στην Μόροβα και την Κορυτσά!..

- Ο δικός μου πολέμησε στην Χειμάρρα κι ένα χρόνο αργότερα στο ύψωμα 731 με τον Ταγματάρχη Κασλά!..

- Ο αδελφός της γιαγιάς μου ήτανε κελευστής στην φρεγάτα 'Έλλη', που βυθίστηκε στο λιμάνι της Τήνου, πριν ξεκινήσει ο πόλεμος με τους Ιταλούς!..

- Κι ο θείος της μάνας μου υπηρετούσε στο 'Λάμπρος Κατσώνης'!.. Από 'κει τον έστειλαν στον 'Πρωτέα' λίγες μέρες πριν τον βυθίσουνε...

- Παα!.. Ήταν πολύ άτυχος, τότε, γιατί ο 'Πρωτέας' - απ' ό,τι ξέρω, ακολούθησε γρήγορα τον 'Κατσώνη' στην μοίρα του, βομβαρδισμένος απ' τα ιταλικά αεροπλάνα..., παρενέβη με δραματικό τόνο η καθηγήτρια.

- Ο αδελφός του παππού μου, κυρία, ήταν αξιωματικός στον 'Νηρέα' κι ύστερα στον 'Παπανικολή', που βούλιαξε πολλά δικά τους καταδρομικά και υποβρύχια!.., είπε με καμάρι μια καινουριοφερμένη στην τάξη.

- Σσσ... σσσ... ! Ησυχάστε, τώρα !.., Ησυχάστε!.., έκανε κουρασμένη η καθηγήτρια βλέποντάς τες να φλυαρούν αναστατωμένες.
Έγινε λίγων λεπτών σιγή σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Η φιλόλογος γύρισε στην έδρα της ρίχνοντας φευγαλέα ματιά στο ρολόι του τοίχου, που κρεμόταν πάνω απ' τον πίνακα.

Απ' την ψηλή καρέκλα της έφερε ένα γύρω στην τάξη, που μπλέβιζε απ' τις μαθητικές ποδιές των κοριτσιών. Τα μάτια τους άστραφταν από έξαψη και τα μάγουλά τους ήταν αναψοκοκκινισμένα.
 Η καθηγήτρια έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό και τις χάιδεψε στοργικά με το βλέμμα της. Στη σκέψη της ήρθε ασυναίσθητα ένα απόσπασμα που τη συγκίνησε απ' το χρονικό της Κατίνας Παπά, που διάβασε τελευταία:

'... Ο καλός εκπαιδευτικός πρέπει να είναι ένας φυσικός και ανυπόκριτος άνθρωπος... Να φέρεται στα παιδιά όπως θα φερόταν και στα δικά του, αν είχε, ή στους καλύτερους φίλους του: με στοργή, με καλοσύνη, με ευγένεια.
Τότε γίνονται αμέσως και τα παιδιά καλά και ευγενικά και αφήνονται στα χέρια του έτσι όπως αφήνονται και στα χέρια της μητέρας τους ή της μεγαλύτερης αδελφής τους...'

Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο άνθισε στα χείλη της στη σκέψη αυτή. Πήρε το μητρικό της βλέμμα απ' τις μαθήτριες και το περιέφερε στις γιορτινές αφίσες που στόλιζαν τους τέσσερις τοίχους. Ύστερα, με τόνο θριαμβικό που δονούνταν από περηφάνια, άρχισε πάλι να μιλά για τους ήρωες του '40 και εκείνους που ύψωσαν το ανάστημά τους στους Γερμανούς κατακτητές ένα χρόνο αργότερα...

- ... Μετά το 'ΟΧΙ' του Μεταξά στον θρασύδειλο Μουσολίνι, είχαν αποφασίσει όλοι να μη γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους, αν δεν έριχναν τον εχθρό στη θάλασσα..., είπε κάποια στιγμή με λυγισμένη φωνή.
Αυτή η αδάμαστη θέλησή τους για νίκη ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους, το μυστικό του ηρωισμού τους. Ήταν το φιτίλι που άναψε, για να ολοκληρωθεί η θυσία τους το 1941 με την Αντίστασή τους στην γερμανική Κατοχή, που σημάδεψε τους Έλληνες και την Ελλάδα...‟

” Για χάρη αυτής τσακίστηκαν χέρια, πελεκίστηκαν πόδια, μάτωσαν κορμιά και ψυχές, πέθαναν απ' την πείνα μικροί και μεγάλοι, γίναν χαλάσματα οι περιουσίες τους, ανασκάφτηκαν χωριά, κουρσεύτηκαν αγαθά, ριμάχτηκαν σπίτια, μετατράπηκε όλη η χώρα σε ερείπια πάνω από αμέτρητους τάφους... ‟

” Έτσι πέτυχε η Ελλάδα τον άθλο της! Μ' ένα μεγάλο 'ΝΑΙ' στο κάλεσμα της πατρίδας κι ένα μεγάλο 'ΟΧΙ' στον φασισμό, που μας χτύπησε την πόρτα ξεδιάντροπα, για να μας κατακτήσει.
Έτσι έφτασε μ' αναμμένο πυρσό στην Ανάσταση μεθυσμένη απ' τον ηρωισμό των παιδιών της, που τραγουδούσαν θαρρετά τη ζωή ακόμα κι όταν χόρευαν τον χορό του θανάτου μαζί της...
Σταμάτησε ν' ανασάνει απ' τη συγκίνηση. Ύστερα, μ' έναν αναστεναγμό, έβγαλε από την τσάντα της ένα κομμάτι χαρτί, για να μας διαβάσει. Αργότερα θα μάθαινα από την ίδια πως ήταν το τέλος ενός αφιερώματος του Στρατή Μυριβήλη για το πνεύμα της εθνικής επετείου, σε έκδοση της 'Εργατικής Εστίας'. Από εκεί το πήρα κι εγώ και καταγράφω τα σημαντικότερα προσαρμόζοντας μόνο τους τόνους και την ορθογραφία του στη σύγχρονη έκφανση της Γραμματικής μας:

- '... Όσο ζει η Φυλή αυτή, η 28η του Οχτώβρη θα καίγει μέσα της άσβηστη φλόγα. Και σαν ξανάρθουν τα δίσεχτα χρόνια και ο άνθρωπος κινδυνέψει ακόμα μια φορά να χάσει την αξιοπρέπειά του, η ελληνική φωτιά, που δεν σβήνει κάτω από τη στάχτη του χρόνου, θα περιμένει πάλι την ώρα της για να φωτίσει την έντρομη πανανθρώπινη ψυχή στο δρόμο της αρετής και της λευτεριάς, στο δρόμο της περηφάνιας, στης τιμής το δρόμο...‟

” ... Σαν Φυλή σταθήκαμε άξιοι της ιστορίας μας. Τώρα είναι το χρέος μας σαν άτομα να σταθούμε άξιοι της Φυλής μας. Ψηλά τις καρδιές οι Πανέλληνες. Και ψηλά τις Σημαίες!..'

Οι μαθήτριες σηκώθηκαν όρθιες χειροκροτώντας τον καταπληκτικό επίλογο, μα το χειροκρότημά τους χάθηκε μέσα στο θορυβώδες κουδούνισμα του επιστάτη, που αντηχούσε παρατεταμένα. Η πόρτα άνοιξε στο δευτερόλεπτο και ξεχύθηκαν όλες έξω για το μεγάλο τους διάλειμμα...

22/10/2018 12:26

Του Strange Attractor​​

17 ΣΧΟΛΙΑ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ

Έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν;

15

Η κατασυκοφαντημένη αριστερή γενιά της μεταπολίτευσης, που όντως αποδείχθηκε τζούφια, είχε τουλάχιστον στις τάξεις της κάποιους μπαρουτοκαπνισμένους «αγωνιστές», που ήταν ιδιαίτερα διαβασμένοι, ταξιδεμένοι, ευφραδείς, και που εν πάση περιπτώσει είχαν παραστάσεις, εμπειρίες, αλλά και πολιτική προϋπηρεσία.

Όλοι αυτοί όμως παρέδωσαν το πνεύμα μόλις έσφιξαν οι κώλοι, και έδωσαν τη σκυτάλη της «σοσιαλιστικής πρωτοπορίας», με φυσικό αυτουργό τον Αλαβάνο, σε ένα ανώριμο από κάθε άποψη παιδί, που σε άλλες εποχές δεν θα τον έκριναν ικανό ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας στον Δενδροπόταμο…

Ανέλαβε δηλαδή τα ηνία της χώρας σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ένας ημιμαθής πολιτικάντης, που γαλουχήθηκε στις καταλήψεις με αίτημα τις 200 αδικαιολόγητες απουσίες (και την τιμή της τυρόπιτας στα κυλικεία)…

Ένας γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς της ήσσονος προσπάθειας, που μεγάλωσε με ΝΙΤΡΟ και Ρούλα Κορομηλά… ακούγοντας αντάρτικα και Πάνο Κιάμο, μπορεί και Σαρμπέλ, σε «εναλλακτικές» μπουάτ και περιθωριακά στέκια, παρέα με τον Καρανίκα και άλλους παρόμοιους στοχαστές…

Ένας καλομαθημένος πιτσιρικάς, που όταν οι περισσότεροι συνομήλικοί του έτρεχαν από το σχολείο στο φροντιστήριο, διαβάζοντας σαν τρελοί, και μαθαίνοντας ξένες γλώσσες, μπας και καταφέρουν να σπουδάσουν, να καταρτιστούν, έτσι ώστε να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ο ίδιος έτρεχε από πορεία σε πορεία, ονειρευόμενος να ρίξει τον κακό καπιταλισμό για να ζήσουμε όλοι το όνειρο του κομμΟνισμού…

Ένας οραματιστής, που γράφτηκε στη ΚΝΕ την χρονιά που κατέρρευσε (από μόνη της) η ΕΣΣΔ, η πατρίδα των απανταχού κομμουνιστών…

Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει βασικά «εγγλέζικα», που δήθεν σπούδασε μηχανικός, αλλά δεν γνωρίζει τη διαφορά 360οαπό 180ο…

Ένας «ανήσυχος» νέος, που δηλώνει αριστερός, αλλά ανάθεμά με αν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο του Μαρξ, κι αν το έκανε αμφιβάλλω αν κατάλαβε τίποτα… αναμασώντας θεωρίες του Αλτουσέρ, και αγνοώντας ότι ο εν λόγω παραδέχθηκε ότι ήταν απατεώνας λίγο πριν πεθάνει…

Ένας φτυχιούχος, που δεν ξέρει τη διαφορά Λέσβου με Μυτιλήνη…

Που διακήρυττε με ύφος ότι οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα…

Που μας έκανε ρεζίλι διεθνώς σε όποια διεθνή φόρα κι αν εμφανίστηκε…

Που ακόμη γελάει μαζί του ο Κλίντον…

Ε λοιπόν, αυτό το στραβοστομιασμένο κακέκτυπο του χειρότερου είδους νεοέλληνα, που δεν δούλεψε ποτέ, που δεν κατείχε ποτέ μια θέση ευθύνης, όχι μόνο μας κατσικώθηκε ως πρωθυπουργός, όχι μόνο ήταν υποψήφιος για Νόμπελ, όχι μόνο δηλώνει σύζυγος καθηγήτριας ΑΕΙ, αλλά τώρα είναι και υπουργός επί των Εξωτερικών σε μια χώρα με χίλια μύρια εθνικά προβλήματα και άπειρες κρίσιμες εθνικές εκκρεμότητες.

Το λες και θεία δίκη για όλες τις αμαρτίες που κάναμε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια (προ κρίσης) της επίπλαστης ευμάρειας, με τα διακοποδάνεια, τα Κοχίμπας και τα πρώτα τραπέζια πίστα.

Αυτή είναι η τιμωρία μας. Όλα εδώ πλΕρώνονται.

Να μας διοικεί ένας άσχετος, που σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική φάση, ούτε ο τελευταίος συνοικιακός ψιλικατζής δεν θα του εμπιστεύονταν να κρατήσει το μαγαζί για δυο ώρες…

Ο άνθρωπος που υπόσχονταν να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τα διόδια, τις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων, το Ελληνικό, και ότι άλλο του κατέβαζε η κούτρα του προκειμένου να ξεγελάσει τους μελανιασμένους αγαναΧτιστές, που νόμιζαν ότι όντως ο Αλέξης θα βαράει τα νταούλια και η μαντάμ Μέρκελ θα χόρευε σαν αρκούδι…

Και όμως… αυτός ο άνθρωπος κρίνει το μέλλον μας και το χειρότερο; Κρίνει το μέλλον των παιδιών μας…

Ένας αριβίστας της πολιτικής, ένας κωλοτούμπας της ιδεολογίας, που σε κοιτάει στα μάτια και λέει ανερυθρίαστα εντελώς τα χειρότερα ψέματα…

Ναι, αυτός ο επαναστάτης, που θα άλλαζε την Ελλάδα και την Ευρώπη… και που σήμερα κατάντησε να παρακαλάει την Κουντουρά και τον Παπαχριστόπουλο να τον στηρίξουν για να συνεχίσει να κρατάει την καρέκλα και να αποδομεί συστηματικά τη χώρα.

Με συγκυβερνήτη του στη τρέλα ένα ακόμη «ανήσυχο παιδί», ένα ακόμη καλομαθημένο προϊόν της χαμένης γενιάς που λέγαμε, πλην όμως με δεξιό πρόσημο…

Αναφέρομαι στον εθνικό μας μπούλη, που και αυτός διένυσε μια πολιτική καριέρα αντιστρόφως ανάλογη των όποιων προσόντων του, φτάνοντας σε σημείο να είναι εκείνος (με 3.2% παρακαλώ) που ρυθμίζει, στηρίζει, αλλά και υπαγορεύει πολιτικές στον «μπουτά», αφού αν ήθελε όλα αυτά τα μαύρα χρόνια τον ανέτρεπε σε χρόνο ντε τε.

Σήμερα όμως ο συγκαμένος αυτός μπατριώτης, κατάντησε ξεπουπουλιασμένος κόκορας, σκιά του άλλοτε περήφανου εαυτού του, αφού οι περισσότεροι σύντροφοί του στη μάσα τον εγκατέλειψαν, και οι μόνοι που ελέγχει πλέον είναι ο Κατσίκης και η άλλη, που την έφαγε η πολ ντάνσερ, η Κόλλια Τσαρουχά.

Έτσι, ο Μπάνος, που περπατούσε ντυμένος ΟΥΚας και έτρεμε η γης, με τους στρατηγούς να βαράνε προσοχές, και τον Αλέξη να τον γλείφει πατόκορφα, σήμερα περπατάει και παραμιλάει, διότι όπου να ‘ναι τον βλέπω έναν ακόμη απλό βουλευτή, στα χνάρια του Βύρωνα, του Πανίκα, και του … Νικολόπουλου.

Ένας κυρ Φώτης δηλαδή, χωρίς όμως την σοβαροφάνεια του αριστερού εκείνου πυλώνα, που στις τελευταίες εθνικές εκλογές έψαχνε στήριγμα μέχρι και στο κόμμα των … Κυνηγών!

Ακόμη και ο πιστός του «συναίλυνας», ο πσαικαζμένος Τέρενς, που ο Μπάνος τον διόρισε υφυπουργό εις το Εξωτερικόν, ακόμη κι αυτός του γύρισε την πλάτη δηλώνοντας έμπλεος εθνοπρέπειας ότι δίνει λόγο μόνο στον Αλέξη, τον οποίο και μόνο υπηρετεί. Άκου να δεις αχαριστία…

Ποιο θα είναι λοιπόν το μέλλον του εθνικού μας μπούλη; Τον οποίο λοιδορεί σήμερα ακόμη κι ο Τράγκας;

Τον βλέπω να παρακαλάει τον Βελόπουλο για συνεργασία, μπας και καταφέρει να ξαναδεί βουλή οψέποτε προκηρυχθούν εκλογές.

Κι αν δεν καταφέρει να μπει στη βουλή, ας πάρει παραμάσχαλα το άλλοτε πουλέν του, τον Χαϊκάλη, κι ας πάνε μαζί να πολιτευτούν στα Σκόπια… παρέα με τον Ζάεφ… Εκεί μπορεί να αναγνωριστεί η εθνική τους συμβολή…

Αλλιώς, αν δεν αλλάξει κάτι, τον βλέπω τον Μπάνο να τριγυρνάει μεσάνυχτα με μαύρα γυαλιά και καπαρντίνα, έξω από στρατόπεδα, και να αναπολεί τις παλιές καλές μέρες που έμπαινε από την πύλη μέσα στη μαύρη γυαλιστερή μερσεντές του, ή κατέφτανε με ελικόπτερο Απάτσι, ντυμένος αεροπόρος, και στέκονταν κλαρίνο άπαντες…

Όσο για το μέλλον του Αλέξη δεν ανησυχώ. Είναι νέος ακόμη, και έχει πολλά να προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Λίγο να βελτιώσει τα «εγγλέζικά» του, και ίσως μπορέσει κι αυτός να πληρώνεται $50.000 για μια διάλεξη περί πολιτικής διαχείρισης κρίσεων στο Princeton, όπως ο άλλος τσάκαλος, ο ΓΑΠ, ή να γράφει περισπούδαστα άρθρα στο Project Syndicate, όπως ο Δρ. Μπαρουφάκης.

Όσο για εμάς, θα πορευτούμε όπως μπορούμε, γλείφοντας τις πληγές που μας άφησε ο Αλέξης και το τσούρμο του, κι αν ποτέ συνέλθουμε οικονομικά και πολιτικά, θα θυμόμαστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως τα πιο τραγελαφικά της νεότερης ιστορίας μας…

Τα νοσηρά εκείνα χρόνια, τότε που κρεμόμασταν από τα τέτοια του Στρατούλη, της ζουρλής, του Δραχμαζάνη, του Παλαβίτσα, του Χαϊκάλη, του Φίλη, της Κατάντιας Βαλαβάναινας, και του … Παπαχριστόπουλου.

Μαύρα χρόνια, και συνάμα κωμικά, που επιβεβαίωσαν το κλασικό: «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»…

Οι κανονικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν έχουν για ήρωες τοξικομανείς τραβεστί ληστές και δεν είναι τσιλιαδόροι των Τούρκων δουλεμπόρων...

Η ανοχή των πολιτικών μας στη μουσουλμανινή εισβολή και η «δολοφονία χαρακτήρα» όσων ακόμη αντιστέκονται

Από τον
Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*

Ρωτούσα επίμονα εδώ και λίγα χρόνια από κείμενα και σε πάνελ από τηλοψίας τους έμπλεους αγιότητας και ανθρωπισμού με το αζημίωτο αριστερούς και ευρωφιλελέδες: «Και τι θα κάνετε αν ο Ερντογάν αποφασίσει να μας στείλει κάνα δύο εκατομμύρια μουσουλμάνους, θα κάθεστε να τους κοιτάτε, η μόνη σας έγνοια θα είναι να γεμίσετε και την υπόλοιπη Ελλάδα τσαντιρολομαχαλάδες και θα ανησυχείτε εάν θα τους αρέσει το κέτερινγκ;» Ε, να που το κράτος-συμμορία το κάνει. Αυτή τη φορά ο μεγάλος δουλέμπορος στέλνει από ξηράς στον Εβρο ορδές Αφγανών.

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, κοντά μισό εκατομμύριο ξαδέρφια της Ρωξάνης έρχονται από τα βάθη της Ασίας για να δουν το χωριό του γαμπρού στη Μακεδονία. Οι Ενοπλες Δυνάμεις και η Αστυνομία, έχοντας δεχτεί προφανώς τις κατάλληλες διαταγές, βλέπουν το σόι των συμπεθέρων του Φιλίππου να προσπερνά τον φράκτη, να χαιρετάνε τα προκεχωρημένα φυλάκιά μας, τους συνοροφύλακες, τους αστυφύλακες και να πηγαίνουν ντουγρού για τη Θεσσαλονίκη.

Τι αντιτάσσει σε αυτό το νέο κύμα μουσουλμάνων εποίκων το συντεταγμένο κράτος μας, που έχει κολόνες του άντρες σαν τον Κοτζιά, τον Σκουρλέτη, τον Καρανίκα και γυναίκες σαν τη Γεροβασίλη και την Τασία; Μήπως περίπολα, ενέδρες, συλλήψεις, «βούλωμα» του φράχτη και κυνήγι των διακινητών; Μήπως ξαναστήνει ναρκοπέδια κατά προσωπικού και κάνει βίαιη επαναπροώθηση όσων συλλαμβάνονται στη γραμμή των συνόρων;

Τίποτε από αυτά. Αντί για τα αλαβάστρινα στήθη τους, οι υπουργάρες μας και ο αρχηγός τους αντιτάσσουν επιδόματα διαβίωσης, κοινωνική ασφάλιση, τζάμπα σπίτι με προπληρωμένο ενοίκιο για έναν χρόνο, πληρωμένους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, πρόγραμμα ESTIA το λένε, κι ένα ολόκληρο υποστηρικτικό δίκτυο από επαγγελματίες «ανθρωπιστές», ΜΚΟ, ΜΜΕ, που κάνουν ένα απίστευτο σέρβις, από άποψη υλική μέχρι προπαγάνδα.

Στο κύμα των λαθραίων, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν δικαιούνται άσυλο, μικρή μειονότητα ανάμεσά τους οι αληθινοί πρόσφυγες, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αντιτάσσουν έναν τεράστιο μαγνήτη που προσκαλεί να έρθουν τόσοι κι άλλοι τόσοι κι όλο τους το σόι, μέχρι δέκατα πέμπτα ξαδέρφια, μπαρμπάδες, μαζί με τους ιμάμηδές τους, τα πασούμια τους κι όλα τα χούγια από τις σπηλιές της Τόρα Μπόρα. Οι αφασιακοί εγχώριοι φιλοχρήματοι διεθνιστούληδες φιλοδοξούν να μας κάνουν Μανχάταν αλλά τελικά τους βγαίνει Καμπούλ. Ετσι αντί για melting pot, όπου λιώνουν και γίνονται ένα πράγμα εθνότητες και θρησκείες, δημιουργούνται παράλληλες κοινωνίες, όπου οι επήλυδες, ασύμβατοι κι επιθετικοί, μόλις μεγαλώσουν αρκετά σε αριθμό, θέλουν να επιβάλουν στις ντόπιες κοινωνίες τον τρόπο τους και τα περίεργα χούγια τους.

Να θυμίσω πως ο Ερντογάν έχει στήσει μια μεγάλη φάμπρικα με πολλαπλούς στόχους. Ως πάτρωνας και συνδημιουργός του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο ενίσχυε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, βγάζοντας και χρήμα από κλεψιμέικο πετρέλαιο που του πουλούσαν οι αποκεφαλιστές, δημιουργούσε στρατιές προσφύγων από τη γενοκτονία που διεξαγόταν από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες της ισλαμικής τρομοκρατίας σε Ιράκ και Συρία. Τώρα, πολύ λιγότεροι, διότι το Ισλαμικό Κράτος έφαγε χώμα. Παράλληλα όμως έφερνε και φέρνει από την Ασία και την Αφρική στρατιές λαθραίων μεταναστών χωρίς βίζα και με πάμφθηνα εισιτήρια, τους οποίους το κράτος σε συνεργασία με το παρακράτος, το οποίο στην Τουρκία πάντα ελέγχεται από την κυβέρνηση, τους σπρώχνει στις ακτές και στον Εβρο, απ’ όπου τους διεκπεραιώνουν οι δουλέμποροι.

Ετσι, το κράτος-συμμορία τα κονομάει, μας γονατίζει, οδηγώντας δομές και προσωπικό μας στα όριά τους, ενώ ταυτόχρονα εποικίζει με μουσουλμάνους την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Η οποία Ευρώπη με παχιά παχιά κονδύλια, πολυσέλιδες οδηγίες και υστερική προσήλωση επιδοτεί τον ερχομό και την ευημερία των παράνομων εποικιστών, χάριν των οποίων κουρελιάζονται το Σύνταγμα, οι νόμοι μας και τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ολα αυτά υπό την ευμενή συγκατάβαση και καθοδήγηση του Σόρος και την υπακοή του Τσίπρα, του Μητσοτάκη και σωρείας ΜΜΕ, που βλέπουν κέρατα και ουρά στον Σαλβίνι, γιατί πράττει τα αυτονόητα. Οι δικοί μας δεν είναι παρά κουκουλοφόροι χωρίς κουκούλες, που δεν δείχνουν απλά στα μπλόκα τους πατριώτες, αλλά συμμετέχουν στη «δολοφονία του χαρακτήρα» όσων αντιστέκονται και ευλαβικά υπηρετούν τις πολιτικές διάλυσης της Πατρίδας, αρκεί να μοιράζονται οι μπιστικοί τους τα τριάντα αργύρια του επιδοτούμενου «ανθρωπισμού» και αυτοί να διατηρούν τη δωσιλογική εξουσία τους, εκχωρώντας την Ιστορία μας, την πίστη μας, την ασφάλειά μας.

Οι κανονικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν έχουν για ήρωες τοξικομανείς τραβεστί ληστές και δεν είναι τσιλιαδόροι των Τούρκων δουλεμπόρων, ούτε αισθάνονται πως έχουν παράδοξη ταυτότητα συμφερόντων με τη Μέρκελ, τον Σόρος, τον Ερντογάν και τη μαφία των διακινητών, θα αντιδράσουν μια και καλή κι αυτό που θα γεννηθεί δεν θα το σταματήσουν τα ξόρκια, οι οιμωγές και οι συκοφαντίες της δικτατορίας της «πολιτικής ορθότητας». Το «ακροδεξιός» θα γίνει συνώνυμο του τίμιου και θαρραλέου πατριώτη που υπερασπίζεται το Σύνταγμα, τίτλος τιμής που θα διακρίνει το έθνος από τους εσωτερικούς εχθρούς του.

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr

Hannibal ante portas

http://www.politically.gr/pub/12752/hannibal-ante-portas

Δημοσιεύτηκε στις 05/09/2018 στην κατηγορία Πολιτισμός

Είναι καμιά 15ετία τώρα που στην Ελλάδα κυριαρχούν πρόσωπα που σιχαίνονται την Ελλάδα και την Παιδεία. Το ένα, άλλωστε, είναι επακόλουθο του άλλου. Αν υπάρχει η Ελλάδα το χρωστάει στη λάμψη του αρχαίου της πολιτισμού. Αυτός όπλισε τα χέρια των ξένων δυνάμεων για να αποδεχτούν την εξέγερση των υπόδουλων, να βοηθήσουν τον αγώνα και να αναγνωρίσουν το νέο κράτος. Αυτός μιλιέται ακόμα στη γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα 10 εκ. Έλληνες. Σε πείσμα των Γαβρόγλου.

Η αρχή της σφοδρής επίθεσης κατά της Ελλάδας και της ελληνικότητας ξεκίνησε επί Σημίτη, με την άλωση του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου της Αθήνας από φανατισμένους καθηγητές σε έδρες Ιστορίας, που άκουγαν Ελλάδα και έβγαζαν φλύχταινες. Δημιούργημά τους είναι το σαράκι που τρώει την κλασική Παιδεία εδώ και κοντά 20 χρόνια σε πανεπιστήμια και σχολεία.

Δημιούργημά τους είναι η αποδόμηση της κλασικής παιδείας στα σχολικά βιβλία και η ανατροπή της ιστορικής συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού με την αμαθή ασυνέχεια, που έχουν περάσει σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης. Δημιούργημά τους είναι το δηλητήριο που έχουν σπείρει πως ό,τι είναι πατριωτικό είναι ακροδεξιό, εθνικιστικό και φασιστικό. Έτσι έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στο 10% οι ανεγκλέφαλοι.

Δημιούργημά τους είναι η ιδεολογικά αγράμματη γενιά των Ρεπούσηδων, που γαλουχεί μέχρι και σήμερα ήδη τρείς γενιές φοιτητών και μαθητών. Ασύμφορη η Επανάσταση. Μια χαρά είμασταν με τους Τούρκους. Μύθος η καταπίεση, οι σφαγές και τα παιδομαζώματα. Πλατιά ελευθερία υπήρχε. Όλα τα σχολεία ήταν ανοιχτά!

Πολεμοκάπηλοι και σφαγείς οι αρχαίοι. Μεγαλύτερος απ’ όλους ο Μεγαλέξανδρος. Σκοταδιστές, απολίτιστοι και μείγμα πολυφυλετικό οι Βυζαντινοί. Η Ελλάδα πέθανε με τη ρωμαιοκρατία. Η σημερινή είναι ένα πλαστό δημιούργημα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν έχει σχέση ούτε με το Βυζάντιο ούτε με τους αρχαίους.

Στην αρχή ήταν μια υπουργός πανεπιστημιακός και ιστορικός, που φώναζε ότι τα αρχαία είναι μια νεκρή γλώσσα. Κανείς δεν της είπε ότι το 90% των λέξεων που ξεστομίζει είναι αρχαίες. Ούτε ότι το στηλιάρι είναι ομηρική λέξη. Έγινε ντόρος, αλλά κανείς δεν πήρε αρκετά στα σοβαρά τον συνωστισμό στη Σμύρνη.

Στη συνέχεια, εκμηδενίστηκε η διδασκαλία του Επιτάφιου του Περικλέους, γιατί υμνούσε την πατρίδα περισσότερο από όσο άντεχε η διεθνιστική κουλτούρα των αμόρφωτων. Οι οποίοι δεν ξέρουν διαλεκτικά ότι αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου δεν μπορείς να αγαπάς κανενός την πατρίδα, ούτε καν τη Γή.

Στη συνέχεια μειώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας των αρχαίων στα σχολεία, γιατί «μια νεκρή γλώσσα είναι άχρηστη σε σχέση με μια ζωντανή κοινωνιολογία των θρησκειών», ας πούμε... Κανείς δε φώναξε ότι νεκρός είναι ο τρόπος που διδάσκονται τα αρχαία εδώ και κοντά δύο αιώνες. Σε βαθμό που να γίνονται μισητά από την πλειονότητα των μαθητών, αφού, αντί να διδάσκονται τα κείμενα της χρυσής Γραμματείας ξοδεύονται χρόνια για ένα άχρηστο συντακτικό και μια ακόμα πιο άχρηστη γραμματική, έτσι όπως πρωταγωνιστούν, στερώντας από τους Έλληνες το ζουμί: Το κείμενο και τα διδάγματά του.

Στη συνέχεια, αφαιρέθηκε η εξέταση των αρχαίων από τις προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου, που έδωσε το έναυσμα στους μαθητές και τους καθηγητές να απαξιώσουν το μάθημα και να το περιθωριοποιήσουν. Αυτή η εγκληματική κίνηση απέδωσε τους καρπούς που ήθελαν οι τριτοκοσμικοί ιδεοληπτικοί θολοεπαναστάτες: Πέτυχαν να αποκοπούν οι μαθητές από τη συνειδητοποίηση της διαχρονικότητας της ελληνικής γλώσσας και πέτυχαν να αποκόψουν τους μαθητές από τη διαχρονικότητα των αξιών που εκφράζουν τα αρχαία κείμενα. Διότι, είπαμε: Ο πολιτισμός αρχίζει με τον Διαφωτισμό και τη γαλλική επανάσταση. Πριν, τρώγαμε βελανίδια.

Η καταστροφή δεν σταμάτησε εδώ. Γιατί τα αρχαία και η κλασική παιδεία πρέπει να εκλείψουν. Ο Μαρξ ήταν ηλίθιος που έκανε τη διδακτορική του πάνω στον Επίκουρο και που είχε μελετήσει την αρχαία ελληνική γραμματεία για να στηρίξει τη διαλεκτική του με τον ΄Ενγκελς. Ή οι υπερασπιστές του είναι ηλίθιοι που δεν κατανοούν τη διαλεκτική συνέχεια της Παιδείας και της Επιστήμης. Μάλλον το δεύτερο.

Στο παραπάνω ιδεοληπτικό και αμόρφωτο σχέδιο οι άνθρωποι που κρατάνε την Παιδεία στα χέρια τους μείωσαν τξη διδασκαλία κειμένων από το πρωτότυπο στο Λύκειο και με την πρόσφατη απόφαση του υπουργείου κατάργησαν στις Πανελλήνιες εξετάσεις τη μετάφραση του διδαγμένου κειμένου και υποβάθμισαν τη μετάφραση στο αδίδακτο.

Τώρα, οι ιδεοληπτικοί υπερασπιστές της ισότητας στην αμορφωσιά, καταργούν τα Λατινικά στη Γ Λυκείου και στις πανελλήνιες εξετάσεις, γιατί, λέει, συμβάλλουν στην αποστήθιση και στη βαθμοθηρία! Και δεν ενοχλείται καθόλου το υπουργείο, που η αποστήθιση και η βαθμολογία με άριστα σε όλους- ακόμα και στα στουρνάρια της τεμπελιάς- είναι η πάγια πολιτική του, για να μην πάθουν ψυχολογικά προβλήματα τα τούβλα. Να πάθουν όσοι θέλουν να μάθουν, που παίρνουν 19 αυτοί 19 κι οι στούρνοι! Ψάξε να βρεις μηχανικό να σου φτιάξει το σπίτι και γιατρό να σου σώσει τη ζωή με τέτοιες νοοτροπίες.

Φυσικά, για τα στουρνάρια του υπουργείου, δεν φταίει ο μηχανιστικός και αδιάφορος τρόπος που διδάσκονται τα μαθήματα, αλλά φταίνε τα μαθήματα! Και μάλιστα τα αρχαία, πάνω στη γραμματεία των οποίων πατάνε όλες οι ανθρώπινες σχέσεις και η διαλεκτική της φιλοσοφίας και της ιστορίας. Αλλά και τα λατινικά, όταν σχεδόν όλοι οι όροι της φυσικής, της βιολογίας, της βοτανολογίας, της ζωολογίας και του δικαίου και οι μισοί της ιατρικής που δεν είναι ελληνικοί, είναι λατινικοί!

Το πρόβλημα στη χώρα δεν είναι ότι 100 ακραίοι τύποι έχουν ρίξει και ρίχνουν την Παιδεία στα Τάρταρα, παράγοντας γενιές κοινωνικά και πολιτικά αμόρφωτων πολιτών. Το πρόβλημα είναι ότι μια αφασική κοινωνία παρακολουθεί και αποδέχεται αδιάφορη την εκπαιδευτική και μορφωτική της υποβάθμιση, δηλαδή μια βαθμιαία αποκτήνωση και αποβλάκωση. Χωρίς να παίρνει χαμπάρι ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο για κάθε ξένο και εγχώριο που θέλει να την καβαλήσει. Δειλή, Μοιραία κι Άβουλη αντάμα.

Γιώργος Παπαδόπουλος- Τετράδης (liberal)